Dankzij een brandbrief van de Associatie Nederlandse Tandartsen (ANT) aan minister Bruins staat het issue dat honderdduizenden kinderen nooit naar de tandarts gaan, stevig op de (politieke) agenda. Sindsdien buitelen partijen en organisaties over elkaar heen om te vertellen waarom juist zij betrokken moeten worden bij het oplossen van dit probleem.
Deze partijen hebben hun mond vol met oplossingen die vooral bestaan uit modieus polder jargon. De kinderen waar het om gaat, dreigen de dupe te worden van dit gebrek aan daadkracht. Terwijl het antwoord een simpele brief en postzegel is.
De resultaten van de DSW-pilot in Schiedam waren geweldig. De zorgverzekeraar stuurde ouders van kinderen die de tandarts niet bezochten een brief met het verzoek om een afspraak te maken met een tandarts. Binnen een half jaar had ruim 40 procent van deze kinderen een tandarts bezocht. Belangrijk omdat uit onderzoeken is gebleken dat honderdduizenden kinderen de tandarts niet bezoeken. De oplossing voor een lastig probleem is vaak simpel. Ons verzoek aan andere zorgverzekeraars om ook een brief te versturen, werd genegeerd. Dit terwijl zorgverzekeraars dankzij hun declaratiedata exact weten om wie het gaat.
Privacybezwaren
Het succes van DSW was voor de ANT daarom reden een brandbrief aan minister Bruins te sturen. De pers pakte het op en de publiciteit leidde tot Kamervragen. De reactie van de zorgverzekeraars was echter voorspelbaar: ‘het mag niet vanwege de AVG’. Op zich vreemd, want zorgverzekeraars zien weinig privacybezwaren als ze fraude vermoeden of controles uitvoeren. De reactie van de minister was helaas niet anders; hij vroeg zich bovendien af of we dit wel zouden moeten willen. Niet echt verrassend, hoewel het de minister is die wet kan veranderen, wanneer privacy in de weg zit. Op het gebied van fraude is dit al vaker gebeurd.
We zijn inmiddels een paar weken verder. De Autoriteit Persoonsgegevens (AP) liet vrijwel direct weten dat verzekeraars hun cliënten best een dergelijke brief mogen sturen. Ook de minister heeft een draai gemaakt en zorgverzekeraars opgeroepen in actie te komen. Actie blijft echter uit: de reflex van de zorg is om alles zo ingewikkeld te maken, dat je bij voorbaat weet dat het mislukt. Zorgverzekeraars noemen privacy, ondanks de uitspraak van de AP, nog steeds een probleem. Ze willen een ‘multimediale aanpak met animaties en flyers’ en willen ook consultatiebureaus en tandprothetici betrekken. Anderen doen suggesties voor Centra voor Jeugd en Gezin, poetslessen op scholen of vinden dat kinderen gehaald en gebracht moeten worden met een taxi. Zaken die kunnen bijdragen aan de oplossing. Maar de essentie dat we met één brief de helft van het probleem kunnen aanpakken wordt effectief weg ‘gefilibusterd’.
Zijn we daar verbaasd over? Helaas niet. In dit kader is het tandartsentekort illustratief. Ondanks vier adviezen in de afgelopen negen jaar om meer tandartsen op te leiden, kwam met Prinsjesdag het nieuws dat alleen als het onafhankelijke Capaciteitsorgaan adviseert om het aantal opleidingsplaatsen voor geneeskunde te beperken, er ruimte is om het aantal opleidingsplaatsen voor tandheelkunde uit te breiden. Begrijpt u het nog?
Voorzitter Associatie Nederlandse Tandartsen