De zorg moet altijd door en dus moeten zorgmedewerkers zelf altijd behandeld kunnen worden, ook als het ziekenhuis tegen een omzetplafond zit.
Toen ik op de middelbare school zat, kreeg ik een verkeersongeval en belandde vervolgens 3,5 maand in een klein streekziekenhuis. Aan deze ligtijd valt wel af te leiden dat begrippen als ‘cure’ en ‘care’ destijds meer door elkaar liepen. Alles gebeurde in het ziekenhuis. En dat kon ook. Veel vrienden kwamen op bezoek, er waren losse bezoektijden, zodat die vrienden het ziekenhuis geweldig vonden als ‘hangplek’.
Ook op andere manieren was het een paradijs. Personeelskrapte in de zorg? Dat kenden we toen nog niet. Twee keer per dag kwam er een fysiotherapeut en zorgmedewerkers hadden de tijd en ruimte om dat beetje extra aandacht te geven. Patiënten merkten niets van ziekteverzuim onder zorgmedewerkers, dat werd opgelost, evenals medische zaken bij het eigen personeel. Kortom, de zorg ging altijd door.
Zorgplafonds
Anno 2019 ziet de wereld er heel anders uit. Hoge werkdruk, hoog ziekteverzuim en hoge verloopcijfers zijn aan de orde van de dag binnen de zorg. Sommige ziekenhuizen hebben een zorgplafond bij een zorgverzekeraar, waardoor de planbare zorg niet door kan gaan voor patiënten van deze verzekeraar. Dat geldt dan ook voor de planbare zorg van de eigen zorgmedewerkers die bij de betreffende verzekeraar verzekerd zijn. En het verzuim in de zorg is al zo hoog. Daarmee is er een risico gekomen, dat niemand wil: een zorgmedewerker die zelf niet behandeld kan worden, waardoor de zorg nog meer onder druk komt. Onacceptabel wat mij betreft.
Zonder zorgmedewerkers geen zorg
Ik vind dat de zorg altijd door moet kunnen gaan en dat zorgmedewerkers in alle zorgbranches altijd behandeld moeten worden. Niet alleen in het geval van acute zorg, ook voor de planbare zorg. En ja, dus ook in een situatie van een bereikt zorgplafond.
Daarmee komt ongetwijfeld de vraag op of je dan verschil mag maken tussen de ene verzekerde en de andere. Zijn we niet allemaal gelijk? Natuurlijk zijn we dat, maar als er geen zorgmedewerker aan de operatietafel of aan het bed staat, wordt niemand meer geholpen. Ik onderschrijf het belang om de zorgkosten te beheersen, maar als zorgmedewerkers niet geholpen worden, lopen de zorgkosten alleen maar verder op. ‘De zorg moet altijd door’ is dus een voorwaarde voor een gezond Nederland. En zorgmedewerkers moeten dus altijd worden geholpen.
Algemeen directeur Stichting IZZ
