Veel zorgorganisaties hebben stapels vacatures, voor heel diverse specialisten, maar hebben voor werving eigenlijk niet de kennis, de mensen of het budget in huis. ‘Het lijkt het bestuur wel een goed idee om te werven via Facebook, kun je ons daarbij helpen?’, vragen ze vervolgens aan mij. Dat is natuurlijk niet de manier. Hoe zorgen we er dan wél voor dat de zorg de komende decennia aantrekkelijk is om in te werken?
Het goede nieuws is dat er aardig wat geld in de sector wordt gepompt, maar besteed het dan ook op de plek waar het op korte termijn wat oplevert. Bijvoorbeeld in slimme en effectieve communicatie en HR, bij uitstek de vooruitgeschoven posten van de organisatie. Zij zijn als ambassadeurs voor de zorg immers in grote mate verantwoordelijk voor het verleiden van talent met goed doortimmerde en waarachtige verhalen. En juist bij die afdelingen is het vaak behelpen. Anderhalve vrouw en een paardenkop om álle personeelsproblemen op te lossen, dat gaat natuurlijk niet. In deze concurrerende arbeidsmarkt kom je er niet met een vlogje, blogje of LinkedIn-post. Wil je talent aan je binden, dan zul je moeten investeren.
Actie
“Maar we doen al zoveel!”, zeggen bestuurders en beleidsmakers. Om vervolgens te wijzen op allerhande initiatieven, samenwerkingsverbanden, taskforces, regionale actieplannen en wat er zoal opgetuigd wordt. Maar dat is ook direct waar bij mij de twijfel toeslaat. Er wordt inderdaad een hoop vergaderd en in de steigers gezet, maar als we niet oppassen, gaat de zorg aan convenanten ten onder. Want in de praktijk, op de werkvloer, aan het bed, is er namelijk nog niet zo heel veel actie zichtbaar. Ja, ik hoor het u zeggen, dat heeft even tijd nodig, het moet nog in de regio geïmplementeerd worden en wat al niet meer. Alleen, wisten we niet al jaren geleden dat deze tekorten eraan zaten te komen?
Het is natuurlijk prachtig dat minister De Jonge zeer zichtbaar opereert in de zorg, maar hij moet erg oppassen. In de NRC van 1 mei werd hij al weggezet als een ‘minister van grote woorden’. Als je hoog van de toren blaast, dan moet je ook heel snel met tastbare resultaten komen.
Opgestroopte mouwen
Wat je daarentegen ziet is dat de communicatieafdeling wordt bemensd door een tweetal parttimers, die nauwelijks inzicht hebben in de (toekomstige) wervingsbehoefte, de te besteden budgetten of, heel basaal, wat de organisatie nu zo aantrekkelijk maakt om voor te werken. Doe dáár nu eerst eens wat aan en pak de problemen aan waar ze op korte termijn het meest nijpend zijn. Geef communicatie en HR de kennis, de instrumenten, de middelen, de budgetten en de ondersteuning die zij én de organisatie zo hard nodig hebben.
Daar ligt de basis voor toekomstbestendige zorg. Om het op z’n Rotterdams te zeggen: niet lullen, maar poetsen, en dat het liefst met opgestroopte mouwen. Dat begint mijns inziens met het optimaal in stelling brengen van de mensen die aan de basis staan van een aantrekkelijke organisatie: communicatie en HR. Dat verdient de sector.