Sinds de scheiding van wonen en zorg een feit is, storten steeds meer partijen zich op de woningmarkt voor senioren. Maar wat merkt de oudere woningzoekende daar in de praktijk van?
Een grote groep ouderen is te rijk voor de sociale sector, maar heeft niet genoeg geld om een luxe serviceflat te kopen. Dan blijft er weinig te kiezen over.
Dit verhaal gaat over een woningzoekende op leeftijd. Laten we hem Jan de Ridder noemen. Jan is 86. Hij woont nog zelfstandig en redt zich prima. Sinds zijn vrouw een jaar of tien geleden overleed, zorgt hij voor zichzelf, met een beetje hulp van zijn kinderen en zijn buren. Eens per week komt de hulp, die bijna net zo oud is als hij, om zijn huis te poetsen.
Een aantal jaren redt hij zich prima, maar de tuin die eerst zijn grote trots was, wordt een last. Bovendien wordt de afstand naar de winkels en andere voorzieningen te groot.
Eigen dorp
Hij wil verhuizen, maar wel in zijn eigen dorp blijven. Daar heeft hij zijn kennissen en zijn kaartclubjes. Hij weet precies wat hij zoekt; een huurappartement in de buurt van het centrum met een of twee slaapkamers en een balkon.
Hij schrijft zich in bij de plaatselijke woningbouwvereniging. Het huis wordt verkocht en Jan houdt de website van de woningbouwvereniging nauwgezet in het oog. Hij heeft de tijd en hij snapt het internet nog, dus hij kijkt trouw iedere dag.
Wachten
Er staat regelmatig een leuke seniorenwoning op, maar daar kan hij niet op reageren: zijn pensioen is te hoog. Hij moet dus wachten tot er een appartement in de vrije sector vrijkomt.
Jan probeert regelmatig de woningbouwvereniging te bellen om te vragen of er al iets vrij komt, maar hij hoort slecht, dus dat zijn lastige gesprekken. Langskomen kan niet, er is geen spreekuur voor potentiële huurders. “Maar u kunt ons natuurlijk altijd bellen.” “Wat zegt u?”
Dan komt er een appartement vrij. Jan schrijft zich in en is vol goede moed. De teleurstelling is groot als het appartement aan zijn neus voorbij gaat. Hij staat tweede, het appartement wordt ‘met voorrang’ toegewezen aan een andere huurder. Jan wacht verder. En het kan nog wel even gaan duren. In het dorp zijn maar heel weinig huurappartementen voor ouderen in de vrije sector, maar wel veel ouderen.
Te ver
Jan maakt zich grote zorgen. Hij voelt zich steeds minder veilig in zijn eigen huis. Zijn dorp verlaten wil hij niet, maar zijn huis moet hij uit. Het is te groot, te ver en te veel. Misschien moet informateur Schippers maar eens bij Jan op de koffie. Die kan hij nog prima zelf zetten. En dat wil hij vooral blijven doen, maar dan wel op een plek waar hij zich veilig voelt.
Maaike Zweers
Eindredacteur Skipr magazine
