“In Nederland moet je kunnen rekenen op de zorg die je nodig hebt. Zo simpel is het”, leest u op de website van het Nationaal Zorgfonds. Dat vind ik ook. Daar is geen Nationaal Zorgfonds voor nodig. Sterker nog, ik vind zo’n fonds een onzalig plan. Met Misja Mikkers, Michael Canoy, Michael van Balken, Wim Groot en Henriette Maassen van den Brink als medestander, bevind ik mij in goed gezelschap.
Natuurlijk, er valt altijd wat te verbeteren. Zelfs in Nederland waar we het echt heel goed voor elkaar hebben. Zoals Floortje Dessing onlangs zei in het programma WNL op zondagmorgen: “Mensen over de hele wereld willen eigenlijk wonen in een land als Nederland. Wij zitten hier al vooraan.”
Beginnen bij onszelf
Hier mijn lijst met verbeterpunten. Te beginnen bij onszelf met de kwaliteitsregistraties. Daar zijn er teveel van en daar zijn we, de ziekenhuizen, ook zelf debet aan. Van registreren om te registreren is nog nooit iemand beter geworden, laat staan de kwaliteit van zorg. Dus als het verbeteren van de kwaliteit van zorg ons doel is, en dat is het, dan moeten we toe naar informatie over het resultaat van een behandeling. Eerlijk is eerlijk: betere zorg begint bij onszelf.
De politiek
Ons zorgstelsel stikt van de regels en de Nederlandse politiek heeft een reflex die ervoor zorgt dat er na elk incident een nieuwe regel verzonnen wordt, om toekomstige incidenten te voorkomen. Een nobel streven, maar de eigenschap van een incident is dat deze onvoorzien is. Nu kunnen we het zorgproces vol blijven stoppen met regels en richtlijnen waardoor patiënten behandelen bijna niet meer mogelijk is, of we kunnen vertrouwen op onze professionals en overtollige of soms zelfs tegenstrijdige richtlijnen schrappen waardoor zij gewoon hun werk kunnen doen.
Zet in plaats daarvan in op goede informatie-uitwisseling. Want door altijd de juiste informatie op het juiste moment bij de juiste persoon te hebben, voorkom je wél incidenten. Dat brengt ons gelijk bij het volgende punt.
Samenwerken
Samenwerking in de keten: een ziekenhuis is geen standalone instelling meer maar een onderdeel van de zorgketen rond de patiënt. Alle zorgverleners, van huisarts tot specialist, van apotheker tot revalidatie-arts, moeten digitaal informatie kunnen uitwisselen. En de patiënt moet toegang hebben tot zijn eigen medische gegevens.
Gestandaardiseerde informatie is de weg daarnaartoe. Hier wordt al aan gewerkt: er zijn verschillende programma’s die standaarden ontwikkelen. Zoals Medicatieproces dat betere vastlegging en uitwisseling van medicatiegegevens faciliteert. Het programma Registratie aan de Bron dat werkt aan eenduidig en eenmalig registreren van alle zorginformatie. En MedMij dat spelregels opstelt voor het uitwisselen en gebruiken van gezondheidsgegevens. Met overkoepelend het VIPP-programma van de NVZ dat er voor gaat zorgen dan deze standaarden geïmplementeerd worden.
Zorgverzekeraars als risicodragers
En dan de zorgverzekeraars: de zorgverzekeraars moeten risicodragend worden en niet de risico’s afwentelen op de ziekenhuizen. Dus weg met de omzetplafonds. Dat geldt ook voor de overdaad aan zorgpolissen. Keuzevrijheid is goed, maar te veel keuze schept verwarring. Voorzie de zorgconsument liever van eenduidige informatie over welke kosten voor welke behandeling bij welk ziekenhuis vergoed worden. En nu we toch bij de zorgverzekeraars zijn, laat ik nou ook nog even ons plan voor het eigen risico noemen. Ik heb er al meerdere blogs aan gewijd: Koppel het eigen risico los van de ziekenhuisprijzen, spreek vaste bedragen af voor bepaalde handelingen zodat de patiënt altijd weet welk bedrag er deze keer van het eigen risico afgaat.
Laten we na 10 jaar navelstaren en ons ‘nieuwe stelstel’ analyseren de blik naar buiten richten. Daar staat de patiënt klaar om mee te beslissen over zinvolle, passende zorg. Daar ligt onze prioriteit en niet bij een nieuw vorm te geven zorgstelsel.
Directeur Nederlandse Vereniging van Ziekenhuizen
