Nadenkend over mijn rol als toezichthouder bij een kleine zorginstelling vond ik onze missie, zoals verwoord op de website wat mager. Ik besloot dus om de websites van veel meer ziekenhuizen te gaan bekijken om erachter te komen wat zij als hun missie zagen.
Allereerst zou je verwachten dat de missie breeduit op iedere pagina van de website te vinden zou zijn. Nou, nee dus. Het is fors zoeken. Heel vaak staat hij verscholen in het jaarverslag en in een geval zelfs daar niet. Dat ziekenhuis had helemaal geen missie. Was het toeval dat daar een ziekenhuis ondergebracht was in een verzameling van verpleeg- en woonzorghuizen?
Wensen
Vaak ook waren de missies uitgebreide verhalen van een of meer A4-tjes. Ook niet erg handig om je mee te profileren.
Verder worden veel wensen geuit; er staat wat we willen doen, niet wat we doen. Er wordt ook veel gedacht vanuit het aanbod vanuit de instelling en niet vanuit de vraag van de patiënt. (“Wij leveren topzorg”, maar wat als je nou iets gewoons hebt?) Maar zeer zelden kwamen de onderliggende waarden aan bod. (Menselijkheid, menselijke maat).
Waarden
Ik denk dat een ziekenhuis bij uitstek een waardengemeenschap is. En ik denk ook dat de patiënt zich beter herkent in een waarde dan in een reeks wensen en verlangens.
Is de onderliggende waarde niet gewoon compassie: mensen behandelen zoals je zelf behandeld zou willen worden? Daarmee lijkt me alles gezegd wat een ziekenhuis moet uitstralen.
Tegelijkertijd is daarmee ook een reusachtige opdracht gesteld: vanuit het kleine, het alledaagse, maar tegelijk vanuit het technologisch geavanceerde, overweldigende, mensen begeleiden in vaak hun moeilijkste periode in hun leven.
Want ja, natuurlijk wil je als patiënt de beste behandeling. Maar wil je ook uren in de wachtkamer zitten? Onheus bejegend worden? Telkens maar weer terug moeten komen? Slachtoffer worden van een medische misser? Natuurlijk niet!
“Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg”, zei mijn grootmoeder altijd. Wie durft?
Oogarts in ruste
