Na mijn eerste maand als directeur van de Vereniging Gehandicaptenzorg Nederland dringt zich één conclusie op: gehandicapten verdienen een eigen perspectief binnen de Wlz.
Tijdens werkbezoeken werd me duidelijk dat de Wlz voor mensen met een beperking echt anders uitpakt dan voor ouderen. De ‘Wlz-taal’ is weliswaar hetzelfde, de realiteit op de werkvloer is echt anders. De wet is te veel een afspiegeling van de ouderenzorg. Voor mensen met een beperking moet een eigen perspectief komen.
Neem de discussie over het toegangskader voor de Wlz. Die is – heel begrijpelijk – toegesneden op de zorgvraag van ouderen. Daarmee is de procedure voor toegang echter onvoldoende afgestemd op de situatie van mensen, in het bijzonder kinderen, met een beperking. Hun belangen worden over het hoofd worden gezien. Een apart toegangsregime is hier gewenst.
Samenredzaamheid
Ik mis te vaak de specifieke vertaling naar de gehandicaptenzorg. Neem het doel om de zelfredzaamheid en ‘samenredzaamheid’ te versterken. Dit is een goede en logische doelstelling voor ouderen. Maar ben je al van jongs af aan beperkt, dan heeft dit een andere betekenis. Maar al te vaak is het netwerk van iemand met een ernstige beperking beperkt tot de ouders. Hoe belangrijk ook, van zo’n beperkt netwerk kun je dus ook minder verwachten.
Of het doel om de kwaliteit van leven te verbeteren. Voor iemand die levenslang en levensbreed op zorg is aangewezen, is dit iets heel anders dan dat wat ouderen willen in de laatste levensfase. Bij ouderen gaat het erom het leven voor te zetten zoals ze dat gewend waren. Bij mensen met een beperking heb je het over zaken, die een heel leven meer zin moeten geven: dagbesteding, ontwikkeling, werk etcetera.
Kinderziekten
Het sterkt me in mijn overtuiging dat we onze lobby, ook nu we langzaam maar zeker richting verkiezingstijd gaan, meer kracht moeten bijzetten. Dat doen we al. Ik zie dat onze extra inspanningen om Tweede Kamerleden te voeden, effect sorteren. In de afgelopen week zagen we dat Kamerleden onze zorg delen. Er werden enkele belangrijke moties aangenomen, die de juiste aandacht vragen voor de gevolgen voor mensen met een beperking, in een periode waarin nieuwe stelsels nog met kinderziekten kampen…
In het debat over de langdurige zorg mag de beperkte medemens dus wel wat meer podium krijgen. Gehandicaptenzorg wordt nog te vaak als iets vanzelfsprekends verondersteld. Zo van: het is er en het zal er altijd wel zijn. Maar zonder maatwerk verliest deze complexe zorg een groot deel van z’n waarde. En daar is de gehandicaptenzorg veel te belangrijk voor.
Directeur VGN
