Recent was het Wereld Diabetes Dag. Een grootschalig onderzoek van Erasmus MC werd vertaald naar nieuwskoppen als ‘1 op de 3 Nederlanders krijgt diabetes’.
Eerlijk gezegd verrasten de cijfers mij niet maar schokkend blijft het. Want stel je het voor. In elke bus die passeert: 20 mensen met diabetes. In een volle Arena: bijna 18 duizend. In de Tweede Kamer: 50 leden met diabetes. Vinden we dat normaal? Onwillekeurig moet ik denken aan de scherpe wedervraag van die Amerikaanse generaal enige jaren geleden tijdens een hoorzitting in de Senaat. “Hoe veilig zijn we, denkt u, als de helft van de bevolking ziek is?” Amerikaanse toestanden noemen we dat graag. Volgens het onderzoek liggen we behoorlijk op schema: Nederlandse toestanden.
Beste diabeteszorg ter wereld
Hoe kijken we hier eigenlijk naar met elkaar? Denken we: ‘Ach ja, dat is de prijs die we betalen voor onze welvaart’? Collateral damage, om het in de terminologie van de generaal te zeggen. En trouwens, dankzij diezelfde welvaart hebben we zo ongeveer de beste diabeteszorg ter wereld! Dat is inderdaad waar. Maar dat is het globale beeld. Wie niet toekijkt of wegkijkt maar echt kijkt, ziet dat die hoogwaardige zorg vaak niet aansluit op groepen die bij uitstek zorg nodig hebben. Laaggeletterden bijvoorbeeld. Of dat die zorg niet is toegesneden op snel groeiende groepen met een heel eigen complexe problematiek. Zoals kwetsbare ouderen bijvoorbeeld, al dan niet met een cognitieve stoornis.
De NDF zet zich onvermoeibaar in voor de kwaliteit, doelmatigheid en toegankelijkheid van onze hoogwaardige diabeteszorg. We bundelen alle stakeholders om de kwaliteit van zorg nog beter te definiëren en garanderen. We integreren preventie in de keten, geven handen en voeten aan zelfmanagement, sturen op participatie. Recent startten we een grootschalig onderzoek onder honderd artsen en 2500 patiënten in het kader van het project Personalized Diabetes Care dat vorm moet geven aan een structurele aanpak van diabeteszorg op maat.
Belang van de patiënt
Bij al onze activiteiten staat het belang van de patiënt voorop. Van elke patiënt! Tegelijkertijd gaat het om een nationaal belang. Want we hebben het over een epidemie van ongekende omvang die een directe bedreiging vormt voor de duurzaamheid van onze zorg en de vitaliteit van onze samenleving. Dat belang is te groot om het uit te besteden aan alleen de sector. Maar dat is precies wat nu gebeurt. Problemen (en rekeningen!) worden vooruitgeschoven, geparkeerd.
Het is waar: we staan bekend als een constructieve en innovatieve sector. De initiatieven die we ontplooien worden veelal gerealiseerd in publiek private samenwerking. Daar heb ik geen moeite mee. Waar ik wel moeite mee heb is dat het stuk publiek wel erg minimaal bijdraagt. We hebben goeie plannen. Heel concreet, effectief. Maar geen ministerie dat instapt. Toch is dat wat plannen vaak nodig hebben, wat we als sector en diabetesveld nodig hebben: een actieve overheid. Een overheid die mee investeert en faciliteert dat goede diabeteszorg bereikbaar is voor alle bevolkingsgroepen en elke patiënt bereikt.
1 op de 3! We kunnen toekijken, wegkijken, ernaar kijken vanuit allerlei perspectieven en principes. Maar zijn we het erover eens dat het hier gaat om een nationaal belang? Dan zijn wij graag de partner van een actieve overheid.
Directeur van de Nederlandse Diabetes Federatie
