Het credo in de zorg is: laten we kijken naar de mogelijkheden en kansen die de cliënt heeft om zo zelfstandig mogelijk betekenis te geven aan zijn of haar leven. Toch besteed ik een groot deel van mijn tijd en energie aan het inventariseren van risico’s en het zoeken naar passende maatregelen om ze te beperken. Ik merk nog weinig van de Regelarme zorg.
Ik kan u verzekeren dat als u goed zoekt er ontelbaar veel risico’s in de zorg zijn. Laten we deze cliënt zelf zijn boodschap doen op de fiets? Of is er een te groot risico dat hij valt of de weg kwijt raakt? Incidentrisico. Kan ik dit cadeau aannemen van deze cliënt? Een integriteitsrisico. Kan ik als medewerker van de boekhouding afspreken met een manager dat ze een te hoge rekening accordeert van een leverancier die hen vervolgens meeneemt naar Ajax? Ondanks het ‘vier-ogen principe’ een frauderisico! Een vroege dienst en een late dienst achter elkaar? Dat kan in je privéplanning de volgende dag heel goed uitkomen, maar het is wel een overtreding van de arbeidstijdenwet. Risico op boete van de Arbeidsinspectie. Zo zijn er nog veel meer risico’s te bedenken.
Het risico lopen
We zijn druk met al die risico’s. We zetten ze in een lange rij. Uiteraard betrekken we bij de inventarisatie voldoende medewerkers uit de verschillende onderdelen met verschillende disciplines. Die zijn dan natuurlijk even niet voor cliënten beschikbaar! Daarnaast betrekken we bij het hele proces een gespecialiseerd bureau, want we willen het risico niet lopen dat we iets over het hoofd zien.
De lijst risico’s wordt gerubriceerd. Vervolgens worden er mitigerende maatregelen aan gekoppeld, dit zijn maatregelen die de kans op het voorkomen van het risico verkleinen en als het dan toch voorvalt, de gevolgen beperken. Het geheel krijgt ‘eigenaren’ die ermee aan de slag gaan, er per kwartaal over rapporteren en het jaarlijks evalueren.
Regelarme zorg
Raar eigenlijk dat we daar zoveel tijd en energie aan besteden. Het zou toch minder tijd moeten kosten sinds ‘Den Haag’ enkele jaren geleden begonnen is met het verminderen van de administratieve lastendruk. De resultaten van het project Regelarme zorg zijn mij helaas nog niet opgevallen. Alle opgelegde kwaliteitsnormen houden ons nog steeds in de greep. Ten tweede past onze focus op het vermijden van risico’s niet bij het uitgangspunt in de zorg om naar de kansen te kijken die de cliënt (nog) heeft. We zoeken naar de mogelijkheden in plaats van de beperkingen. Daar past de kansgerichte benadering toch veel beter bij dan een risicogerichte benadering?
Ik ben 59 jaar en vroeger gold de slogan ‘van een bedreiging een kans maken’. Zou het wat zijn om risicomanagement te vervangen door kansenmanagement? Dan steken we onze tijd en energie voortaan in het zoeken en inventariseren van kansen, voor medewerkers én voor cliënten!
Bestuurder van InteraktContour
