Nog twee weken en de deadline is verstreken voor het insturen van een verbetervoorstel naar de Taskforce ‘Waardigheid en Trots’. Wij, Attent Zorg en Behandeling, doen niet mee. Waarom niet? Omdat waardigheid en trots zich niet in plannen laten vangen, maar voortkomen uit de harten van onze medewerkers, cliënten en mantelzorgers.
Uiteraard was ik heel enthousiast toen ik voor het eerst hoorde dat we een project konden indienen om onze ouderenzorg te verbeteren. Maar hoe dieper ik in de materie dook, hoe meer het me ging tegenstaan. Het uitgangspunt van de Taskforce en de nota is namelijk dat je waardigheid, trots en liefdevolle zorg in plannen en kaders kunt vatten. Alsof het allemaal goed komt, als je maar genoeg aandachtspunten formuleert.
Maar waardigheid en trots zijn juist gevoelsaspecten en gedragskenmerken. Die zitten in de harten van mensen en worden van daaruit uitgedragen. Uiteraard binnen professionele kaders. Door meer plannen en aandachtspunten te formuleren, krijgen deze mensen juist steeds minder tijd en ruimte om hun hart te volgen.
Thuisrestaurant
Bovendien richt de nota zich op instellingen waar het niet goed gaat. Daar herken ik onze locaties niet in. Wij doen juist heel veel om aan te sluiten bij de wensen en mogelijkheden van cliënten. Om maar eens een voorbeeld te noemen: één van onze medewerkers is een fantastische kok en opent regelmatig een thuisrestaurant voor cliënten die graag uit eten willen, maar dat niet meer kunnen.
Een ander, schrijnender voorbeeld betreft een echtpaar waarvan één een indicatie voor verpleeghuiszorg kreeg en de ander niet. Ze wilden elkaar niet loslaten, maar konden nergens samen terecht. Wij hebben ze samen opgenomen. Dat is liefdevolle zorg in de praktijk, al staat er vaak geen vergoeding tegenover.
Open deuren
Ook staat de nota vol open deuren, waar niemand het mee oneens kan zijn, maar die daardoor ook niet de vinger op de gevoelige plek leggen. Onbehoorlijk bestuur moet uiteraard worden aangepakt en het zou inderdaad geweldig zijn als we de tijd die onze medewerkers bezig zijn met administratie kunnen terugdringen. Dat zijn echter geen nieuwe inzichten, maar zaken waar wij doorlopend aan werken, voor zover dat in onze macht ligt.
Wat me nog het meest tegen de borst stuit, is dat er blijkbaar een taskforce nodig is om waardigheid en trots te brengen. Alsof onze medewerkers niet iedere dag keihard werken om onze cliënten cliëntgerichte, kwalitatieve zorg te geven. Wat we nodig hebben, is een Taskforce ‘handen aan het bed’, of misschien een Taskforce ‘verminderen regeldruk’. Laat Van Rijn daarin investeren, dan kunnen onze medewerkers zich bezighouden met liefdevolle zorg.
Oh, en mag ik zo onbescheiden zijn om een staaltje waardigheid, trots en liefdevolle zorg op onze locatie Hofstaete te delen? Denkbeeld publiceerde er een prachtig artikel over.
