Recent spraken betrokken organisaties tijdens een bijeenkomst over de informatievoorziening in de zorg. De ‘stip op de horizon’ tijdens de bijeenkomst was het jaar 2020. Wat is het beoogde doel voor dat jaar? Waar willen we naartoe?
Platform IZO (informatievoorziening zorg en ondersteuning) organiseerde op 30 april in Utrecht een denktank over de informatievoorziening in de zorg. Tal van organisaties waren op verzoek van het ministerie van VWS aanwezig: VECOZO, CAK, CIZ, brancheorganisaties, zorgaanbieders, softwareleveranciers en vele anderen. Ze spraken over de stip op de horizon voor 2020.
Gedroomd scenario
In een eerdere blog schreef ik al over een gedroomd scenario. Voorstellen dat minder partijen zich met financiering, organisatie en regulering van de zorg moeten bemoeien, ligt nogal gevoelig. Ik bedoel dan natuurlijk niet het aantal zorgaanbieders! Uitvoerders van zorg hebben we nodig, over vijf jaar meer nog dan nu.
Belangrijk is dat de oplossingsrichting politiek bestendig is. Pleiten voor het samenvoegen van zorgkantoren en zorgverzekeraars, het bundelen van gelijksoortige taken als het verdelen van geld en het innen van gelden (Belastingdienst, CAK, SVB) is vloeken in de kerk.
‘Gratis’ hulp
De financiële omvang van de zorg in Nederland is groot, net als de belangen die meespelen. Het voorkomen dat het budget elk jaar groter wordt, is een politiek en ook een maatschappelijk belang. Kostenreductie kan niet alleen gerealiseerd worden door de opgelegde tarieven te reduceren tot onder de kostprijs of deze vervangen door de inzet van ‘gratis’ hulp zoals vrijwilligers en mantelzorgers. Dit laatste leidt tot overbelasting van mantelzorgers en negatieve effecten op andere taken in de maatschappij.
Door het aantal financieringsstromen te verminderen, eigen bijdragen te standaardiseren en eenduidige toegang tot de zorg te realiseren, verminderen de complexiteit voor zowel zorgaanbieders en gemeenten als cliënten en daarmee de kosten.
De hoofdpersoon
En daarmee is het bruggetje gemaakt naar de hoofdpersoon om wie het allemaal draait, de enige constante partij in dit veranderende landschap: burger, de patiënt, de cliënt. Die zou meer regie op het zorgproces en op het beheer van de eigen gegevens moeten krijgen en daarmee zelfredzamer zijn. Minder last van de bureaucratie zou ook mooi meegenomen zijn.
Om de toegang tot de zorg en de regie over de zorg die geleverd wordt aan de cliënt inzichtelijk te maken, zou een eenduidig cliëntdossier beschikbaar moeten komen. Een dossier dat primair wordt bijgehouden voor de cliënt, in begrijpelijke taal. De nieuwe naam die dit dossier heeft gekregen is het ‘Zorgbeeld’.
Het Zorgbeeld ligt politiek het minst gevoelig, dus laten we daar dan als eerste aan werken! Bij de andere stippen aan de horizon zijn we in 2020, verwacht ik, nog niet aangeland.