Het zal u zeker zijn opgevallen dat er bij IKEA geen keukentafel meer in de showroom staat. Met dank aan staatssecretaris Martin van Rijn van VWS.
In zijn memorie van toelichting op het wetsvoorstel “wijziging van de Wmo” heeft Van Rijn duidelijk aangegeven dat de indicatiestelling t.a.v. de mate waarin mevrouw Jansen ondersteuning nodig heeft aan een keukentafel moet plaats vinden; het keukentafelgesprek…
Nu weten gemeenten dat een memorie van toelichting in formele zin deel uitmaakt van de wet en het zal dan ook niemand verbazen dat de gemeenten zeer tegen het keukentafelgesprek opzagen. Het betekende veel werk.
Indicatie op afstand
Enkele gemeenten hebben geprobeerd om mevrouw Jansen administratief te indiceren door haar een brief te schrijven met de mededeling dat mevrouw Jansen op een bepaalde mate van ondersteuning kon rekenen. Indicatie op afstand. Die werkwijze is gelukkig snel beëindigd als gevolg van het feit dat de rechter oordeelde dat die aanpak echt niet de bedoeling van de wet was. Dan maar toch de keukentafel.
Tot grote ontsteltenis van degenen die namens de gemeenten de keukentafelgesprekken gingen voeren trof men bij veel mevrouw Jansen’s geen keukentafel aan. Men had van te voren te weinig rekening gehouden met de huisvesting van mevrouw Jansen. Veel mevrouw Jansen’s hebben geen keukentafel. De reden daarvoor is dat mevrouw Jansen een open keuken heeft, waar geen keukentafel meer nodig is, of een te kleine keuken waar geen tafel meer in past en zelfs kwam men mevrouw Jansen tegen die in het geheel geen keuken meer in haar appartement had. Mevrouw Jansen eet gewoon samen met de andere bewoners in het restaurant van het verzorgingshuis. Paniek dus bij de gemeenten: geen keukentafel, dus ook geen gesprek.
Tafeltje dekje
Enkele gemeenten hebben het met een brief aan mevrouw Jansen geprobeerd: of mevrouw Jansen maar voor een keukentafel wilde zorgen opdat bij haar het gesprek zou kunnen plaats vinden. Met behulp van de organisatie “tafeltje dekje” en dreiging met een kort geding zijn deze gemeenten gelukkig op andere gedachte gekomen. Maar de vraag bleef: hoe komen wij aan een keukentafel?
Dát was het moment dat IKEA in beeld kwam. Dit bedrijf kreeg de ene na de andere order om te voorzien in het te kort aan keukentafels bij 10-duizenden Nederlanders. Tot ver in Lapland werd de flexibele schil van IKEA ingezet om bomen te kappen en tafels in elkaar te timmeren. Althans de standaard tafel. Er bleek namelijk behoefte te zijn aan divers soorten tafels.
Inklaptafel
Zo ontstond de inklapbare tafel die in de auto of achterop de bromfiets van de wijkzuster kon worden gezet en dus mee zou kunnen naar elk keukentafelgesprek. Zou een forse bezuiniging zijn, omdat er veel minder tafels nodig zouden zijn. Hiermee werd ’time sharing’ geintroduceerd in de zorgsector.
Er was ook een heel slimme mevrouw Jansen die haar zoon als mantelzorger een keukentafel liet maken en vervolgens die werkzaamheden onder haar PGB vergoed kon krijgen. deze inventiviteit verdient navolging.
Uitschuiftafel
Als laatste werd de uitschuifbare keukentafel gemaakt. Het bleek namelijk dat veel meer disciplines zich met het welzijn van mevrouw Jansen bemoeiden dan alleen de wijkzuster. Het sociale wijkteam sloot zich bij de tafel aan. Snel daarna ook de schuldhulpverlening en omdat de jongste aan drugs verslaafde zoon van mevrouw nog steeds bij haar ’thuis’ woonde, schoof ook de jeugdzorg aan. Zo ontstond het interdisciplinair overleg gewoon bij mevrouw Jansen aan de keukentafel. Dat is nu precies wat de staatssecretaris wilde: integrale zorg/welzijn. Daar had hij een keukentafel voor nodig.
