Ons zorgstelsel behoort wereldwijd tot de top. Toch komt dit in de media nauwelijks over het voetlicht. De zorg staat in de beeldvorming steevast op achterstand. Exemplarisch is het recente optreden van Nieuwsuur-anchor Twan Huys.
Ook in de turbulentie van de financiële crisis grossierde hij al in doelredenering achtige vraaggesprekken met financieel deskundigen; gesprekken waarin hij vrijelijk begrippen als omzet, rendement, winst en eigen vermogen door elkaar haalde. Maakt niet uit: als het doel maar wordt bereikt en dat was, in die tijd, een vurig gewenst antwoord op zijn veelvuldig gestelde vraag (steeds in andere bewoordingen): “dus de mensen kunnen hun geld nu beter weghalen bij uw pensioenfonds.” (Zo dat al mogelijk is……)
Voor de inmiddels vierde keer ging de overgeduldige deskundige van het betreffende fonds – en dat waren niet de eerste de beste – weer aan de slag en wilde “nog wel een keer uitleggen wat dat nu betekende, die dekkingsgraad.” En na die vierde uitleg volhardde hij weer, alsof er niets was gezegd, in dezelfde vraag, “dus maandag aanstaande kan men beter zijn spaargeld bij u weghalen.” Een vijfde keer….? Ach, laat u ook maar.
N=-1
Als het over de zorg gaat heeft zijn doelredenering vaak een vooronderzoek van n= – 1. Of het nu gaat om de definitie discussie over een wachtende of een “wenswachtende” in het kader van het ellendige sterfgeval in Noord Limburg, eind augustus 2014, of om andere zaken in de zorg. Er is iets aan de hand, er gaat iets niet goed, n= -1, “onderzoek van de redactie” heeft plaatsgevonden en de doelredenering wordt gestart. Slachtoffer is de staatssecretaris of de minister, schuldig is de hele transitie, het beleid, de decentralisatie. En de ellende is er voor maar een iemand: dat bent u, de kijker. Kijk, luister en huiver.
Ex-Amerika correspondent Huys mag zo af en toe graag excelleren in dit soort flinterdunne “journalistieke” producties over hele serieuze onderwerpen. Helaas heeft-ie daar wellicht het format van zijn Cosy College Keuvel op zak. Waarheidsvinding is ondergeschikt aan kijkcijfers (open deur?). Gesprekken met ministers of andere deskundigen dienen immers niet te lijken op het gekeuvel met Cleese of Holleeder.
Ti-ta-twan
In de Nieuwsuur-uitzending van 6 februari bakte hij het helemaal bruin. Ik dacht even dat ik het Jeugdjournaal had opgezet. De anchorman van Nieuwsuur kondigde drie maal luid en duidelijk aan “Minister Schippers heeft een nieuw plan voor de zorg verzonnen.” Nu moet hij toch echt onder redactionele curatele, dacht ik. “Verzonnen?” De minister?
“Lieve kindertjes, ga eens even lekker zitten, ik ga jullie een verhaaltje vertellen. Welkom bij Ti-Ta-Twan. Onze minister, jullie weten wel, die de baas is van alle dokters en alle zieke mensen in Nederland, heeft, ja ja, een nieuw plannetje verzonnen. Zomaar uit haar duim gezogen. Zij is met allemaal knappe koppen bij elkaar gaan zitten en toen hebben ze iets heel moois verzonnen. Moet je luisteren.”
En ik denk aan het rapport van het SCP over gezag en autoriteit, en aan het mooie gesprek van Jort Kelder en Jan Marijnissen in Buitenhof, over natuurlijk respect, over waardering. En ik denk….hoe vooringenomen en hoe vilein kun je zijn, Twan. N= weer min 1.
Trots
En ik denk: je bent ook een autoriteit, wellicht wel DE autoriteit als je gaat en staat voor de geweldige passie, het betrokken werk dat in deze sector wordt verricht. Als je dan NEE zegt tegen Twan. Als je trots bent op dat wat de sector betekent. Ons stelsel van cure en care staat wereldwijd al jaren in de top 3 van beste stelsels. Onze langdurige zorg heeft een Net Promotor Score van 53, daar waar de banken en de verzekeraars onder de tien en soms zelfs negatief scoren. En, onze zorgsector is zo’n beetje de grootste werkgever van het land.
Fantastisch toch? Of zou Twan bij Nieuwsuur met al dat moois geen kijkers trekken?
Thomas R. Hofhuis, Verteller