Niemand ligt graag in de lappenmand en ik schrok dan ook behoorlijk toen ik een tijdje geleden plotseling krom liep van de pijn. Mijn huisarts regelde snel een verwijzing naar het ziekenhuis, maar daar begon de ellende pas.
Mijn streekziekenhuis is gevestigd in een oud pand met lange gangen waar je slecht wijs uit kunt worden. Ik liep al moeilijk door de pijn, dus ik baalde toen bleek dat ik flink was omgelopen. Ik vroeg me af: waarom maken ze geen mobiele app die mij aan de hand van locatiebepaling de goede kant op stuurt? Een deel van het antwoord kreeg ik al snel: bij de poli waar ik moest zijn, was geen wifi. Ik kon toen ik drie kwartier moest wachten dus niet eens even mijn mail bijwerken.
Tien dagen later moest ik terug voor een MRI en weer een week later om de uitslag te bespreken met de arts. Weer een pijnlijke tocht voor een kort gesprek. Waarom geen videoconsult? Dat zou pas patiëntgericht zijn.
Verdacht snel
Een operatie, was haar conclusie, gevolgd door een aantal weken fysiotherapie. Waar drie bezoeken nodig waren om de diagnose te stellen, ging het nu ineens verdacht snel. Ik kon me meteen melden bij de poli dagbehandeling, waar ik een papieren intakeformulier onder de neus kreeg gedrukt.
Nog voordat ik dat had ingevuld werd ik al opgehaald voor een kort onderzoek door de anesthesioloog, die meteen vroeg of ik nog vragen had over de anesthesie. “Uh, nee”, stamelde ik. Ik had immers net tien minuten daarvoor gehoord dat ik zou worden geopereerd.
Digitaal intakeformulier
Eenmaal thuis had ik die vragen natuurlijk wel en gaf Google braaf antwoord. Ik deed het ermee, maar het knaagde dat ik die anesthesioloog nu niet even kon bellen. En ik vroeg me af waarom ik niet thuis op mijn gemak een digitaal intakeformulier kon invullen: handiger voor mij en met één klik op te bergen in het EPD.
Toen ik een week na de operatie voor de eerste keer bij de fysiotherapeut kwam, werd me al snel duidelijk dat er van overdracht geen sprake was geweest. De chirurg had mij na de operatie specifieke aanwijzingen gegeven waar de fysiotherapeut vrolijk overheen stapte.
Toen ik hem daar op wees, zei hij: “oh, daar wist ik niets van, dan moeten we een ander programma volgen.” In mijn achterhoofd dacht ik: “Als een van mijn ouders hier eens had gestaan, was het nu dus mis gegaan.”
Videoconsult
Toen bleek dat ik niet te verklaren klachten bleef houden, volgde een nieuw bezoek aan de chirurg, die binnen twee minuten aangaf dat het niet haar specialisme was en dat ik het misschien eens bij de neuroloog moest proberen. Dat advies had ze ook telefonisch kunnen geven als ze op de hoogte geweest was van de reden voor mijn bezoek. Dan had ze bijvoorbeeld zelf contact kunnen hebben met de neuroloog of een gezamenlijk videoconsult kunnen organiseren. What about multidisciplinair samenwerken? En hoe zit het met informatie delen in de keten?
Persoonlijke portal
Wat me ook zorgen baart, is dat ik eigenlijk geen idee heb welke informatie zij nu over mij in haar dossier heeft staan, welke data wel en niet worden gecommuniceerd aan bijvoorbeeld de fysiotherapeut. Waarom kan ik bij mijn energieleverancier, telecomprovider, zorgverzekeraar en zelfs de Belastingdienst via een persoonlijke portal al mijn informatie zien, maar bij mijn zorgverlener niet? Ik weet heus wel, veiligheid is een issue. Maar als ik moet kiezen tussen veilige integrale informatievoorziening of veilige zorg, dan kies ik toch echt voor beide.
Voorgerecht
Die avond gingen mijn vrouw en ik uit eten in het restaurant van mijn neef. Ik vertelde hem dit verhaal en hij zei: “Goh, dat zou ik eens moeten doen. Eerst vragen welk voorgerecht je wilt eten. Dat uitserveren. Daarna het hoofdgerecht opnemen, waar jullie dan een uur op moeten wachten. En na het hoofdgerecht vragen of je er misschien wijn bij had gewild, die ik vervolgens tegelijk uitserveer met het toetje.”
Andre Hendriks
Strategy Leader Healthcare bij Imtech ICT