De minister heeft gesproken. We worden gehalveerd. Dat doet zeer. Vooral de koepels en de ouderenorganisaties worden ernstig financieel gekort. De pers is vilein: de patiëntenorganisaties hebben sinds 2006 weinig gepresteerd. Bij die wetswijziging hadden ze toch de macht kunnen grijpen! Of is de pers eerder objectief dan vilein?
Samenwerken
De minister maakt een paar goede punten. Dat wil overigens niet zeggen dat ze de hele waarheid in pacht heeft, maar daarover een ander keer. Ze vindt dat patiëntenorganisaties samen moeten werken. Dat klopt, want dat doen ze nauwelijks. ´Mijn´ Diabetesvereniging Nederland (DVN) is lid van de CG Raad en de NPCF. De samenwerking tussen die twee koepels lukt niet. Dat zijn niet alleen mijn woorden, maar conclusies van tientallen mensen die ik heb gesproken. Halveren van het aantal koepels – ook wel fusie genoemd – is een oplossing. In het bedrijfsleven is dat eenvoudig te regelen. In onze branche gaan er jaren over heen. En dat terwijl je hiervoor geen Nederlandse Mededingingsautoriteit (NMa) nodig hebt.
Service level agreement
De patiëntenorganisaties moeten natuurlijk flink presteren (volle waarheid). Ze dienen met beroepsgroepen de kwaliteit van zorg vast te stellen. Ze moeten de zorgverzekeraars aansporen om die kwaliteit in te kopen. Ze moeten onderzoek doen naar de geleverde zorgkwaliteit en deze weer bespreekbaar maken. Dat is een waarheid als een koe. Daarvoor is geen vrijblijvende subsidie nodig maar een service level agreement met de overheid of de zorgverzekeraars. Met zo´n beleid zou Schippers geen halve maatregelen nemen.
Zelfreflectie
Patiëntenorganisaties wijzen veel naar anderen. De overheid, de farmacie, de verzekeraars en de zorgaanbieders krijgen hun kritiek te verduren. En terecht, want er kan veel beter. Helemaal waar. Toch past hier zelfreflectie en relativering. De zorg in Nederland is één van de beste ter wereld. En dat is beslist te danken aan de inspanningen van al die stakeholders. Weer zo´n Hollandsche waarheid. In Nederland zijn overigens veel koeien.
Zelfreflectie is pijnlijk. Van (wederom) tientallen gesprekspartners krijg ik het bericht dat mijn achterban´eet, drinkt, rookt en zit´. Dat is juist, want diabetes type 2 evenals sommige andere chronische aandoeningen ontwikkelt zich sneller bij ongezond leven. En type 2 groeit met de dag.
Preventie en lifestyle
Ik stel mij de enorme toegevoegde waarde voor van een nieuwe patiëntenvereniging die niet alleen na diagnose aan gezondheid werkt, maar ook en vooral daarvoor. Je mag pas lid worden als een ballotagecommissie je daarvoor vanwege je lifestyle geschikt acht. Stel dat dit lukt! Zorgkosten verminderen. Maatschappelijke participatie neemt toe. Mensen zijn gelukkiger. En een enorme financiële opbrengst, tenminste een verdubbeling van het oorspronkelijke budget voor de patiëntenbeweging. Wij zijn dus nogal kosteneffectief.
Discipline
Is het leuk om lid te worden van zo’n nieuw type vereniging? Leuk is hier niet het goede woord. Ik verwacht dat het de nieuwe leden voldoening biedt. Ze tonen immers discipline en daar mag je trots op zijn. En het levert meer op. Ze kunnen gemiddeld gesproken langer leven en met minder complicaties. Misschien zijn er zorgverzekeraars die korting op de polis geven.
Nieuw soort D-day
Haakt u als lezer nu aan of af? Zulke strijdvaardige taal is in Nederland toch niet helemaal gepast? We moeten immers solidair zijn! De laatste decennia’s drongen diverse vijanden zich op: kernenergie, kernwapens, El Qaida, een virus. Een derde wereldoorlog leek dichtbij. Inmiddels bereiken we wereldwijd de onvoorstelbare grens van een half miljard mensen met diabetes. Er is een nieuw soort D-day nodig.
Zelf doen
We gaan samen werken, ondernemen, lef tonen en Den Haag overbodig maken. Zelfreflectie leert dat je soms moet erkennen dat je zelf de oorzaak van het probleem bent. Dan moet je je ook tot uiterste inspannen voor de eigen oplossing daarvan. Laat de minister dan maar praten over verbeteringen. Wij doen het. De minister heeft gelijk en wij krijgen het. Pijnlijk of weldadig?