“De kinderen zijn op.” Ooit hoorde ik de bestuursvoorzitter van een hogeschool dit zeggen. We kunnen hoog en laag springen, roepen dat we mensen te kort komen in de zorg, het onderwijs, bij de politie etcetera, maar het gaat ons niet lukken genoeg mensen op te leiden. “De kinderen zijn op”. Dus moeten we de zaken anders organiseren.
Toch lijkt het alsof de urgentie hiervan niet gevoeld wordt. Dan wordt er wel gesproken over andere manieren van werken, over innovatie, over disruptie maar handelt men er niet naar. Dan gaan we toch gewoon de dingen die we al kennen een klein beetje beter doen. Een beetje efficiënter, een beetje doelmatiger. Maar wezenlijk anders? Dat niet.
Heisessies
Voor een typische zorginstelling gaat er geen “heisessie” voorbij zonder dat digitalisering en/of AI op de agenda staat. We formuleren zorgvuldig de ambities (en zorgen dat deze vaag genoeg zijn zodat we niemand tegen de schenen schoppen…) en ‘brainstormen’ over oplossingsrichtingen in de trant van “een naadloze patiëntreis”, “alle data 24/7 beschikbaar” en “aansluiting tussen intra- en extramurale processen”. De oplossingen die dit mogelijk gaan maken zijn technologisch van aard en een kwestie van ‘plug-and-play’. Althans zo lijkt het. Data ontsluiten, AI inzetten en dan hopsakee beter voorspellen welke patiënten een verhoogd risico hebben op aandoening X.
Dat het pad naar daadwerkelijk bruikbare analytische (voorspellende) modellen lang en kronkelig is, blijft vaak onderbelicht. Data scientists die aan een medisch vraagstuk beginnen bijten hier regelmatig hun tanden op stuk. En vaak niet vanwege analytische uitdagingen, maar wel vanwege de organisatorische traagheid die synoniem lijkt met zorg. Data wordt niet beschikbaar gesteld. Een model kan niet ingepast worden in de bestaande infrastructuur. Privacy issues…
Randvoorwaarden
Als data scientist in de zorg verbaas ik mij over het gebrek aan randvoorwaarden voor het uitvoeren van mijn werk. Gekscherend zeg ik weleens dat een typische bank mij als werkgever zou vragen “Wat heb je nodig?”. In de zorg is dit vaker “Wat kom je doen?”.
Als deze grondhouding niet verandert gaat het ons niet lukken aantrekkelijke werkplekken te creëren voor data savvy mensen, zoals bijvoorbeeld data scientists. En omdat de kinderen op zijn moeten we niet vervallen in een ‘war on talent’. Beter is het om de handen ineen te slaan en de kinderen die er wel zijn te delen. Voor de verschillende organisaties een win en ook voor de data scientists een win, want die krijgen uitdagende en maatschappelijk relevante analyses op verschillende plekken aangereikt. En kunnen zo helpen om de AI mogelijk te maken die er echt toe doet: Accelerated Innovation.
Egge van der Poel
Clinical Datascientist, onder meer bij Erasmus MC
Egge van der Poel spreekt op de masterclass Organisatie van data analytics: Bouwstenen om het leervermogen van uw organisatie te vergroten en versnellen. Kijk hier voor het programma en om u aan te melden.