Wat als het oude niveau niet terugkeert doordat zorgorganisaties door de coronamaatregelen minder capaciteit kunnen leveren, of doordat het aantal verwijzingen permanent achterblijft, of doordat de ideeën die er zijn over ‘zinnige zorg’ onverwacht maar met een sneltreinvaart in praktijk worden gebracht? Stel: de verwijzingen blijven 20 procent achter en dat blijft zo. Laten we ook aannemen dat de zware gevallen gewoon blijven komen en dat de lichtere gevallen wegblijven. Veel lichte kwalen gaan door de tijd over en de huisarts heeft de afgelopen periode veel meer moeten afwegen welke zorg noodzakelijk en zinnig is.
Laten we er, voorzichtig, van uitgaan dat de omzet met 10 procent afneemt en dat er in 2021 geen compensatieregeling meer is. Wat betekent dat voor organisaties als u weet dat u bekostigd wordt voor productie en dat een (positief) resultaat van 2 procent hoog te noemen is?
Zorgaanbieders
Welke keuzes moeten er gemaakt worden? Gaat u werken met minder (zorg) personeel of maakt u werk van efficiëntere bedrijfsvoering? Minder investeren of juist vol inzetten op samenwerking en innovatie van het zorgaanbod en zorgvormen? Wat gaat u doen in de regionale afstemming met collega-zorgorganisaties in de ROAZ’en en het beschikbaar hebben van voldoende plaatsen voor het geval er een opleving van het virus komt? Beschikbaarheid levert geen declarabele productie en geen inkomsten op. Hierin zijn ook de overheid en zorgverzekeraars aan zet.
Overheid en zorgverzekeraars
Wat gaan de overheid en de verzekeraars doen als de verwijzingen substantieel achterblijven en we weten dat bekostiging vooral gericht is op het betalen voor productie en niet op beschikbaarheid? Minder verwijzingen betekent minder productie, en minder geld. Zorgorganisaties gaan in de problemen komen. Laten overheid en verzekeraars ze omvallen of is er een plan b?
Suggesties
Nu we weten dat beschikbaarheid van bijvoorbeeld ic-capaciteit en regionale afstemming en samenwerking kritische factoren zijn en we voorbereid moeten zijn op mogelijk langdurig minder verwijzingen en het beschikbaar hebben van opschaalbare opvangcapaciteit voor het geval dat, is dat een signaal dat de zorg deels anders bekostigd moet worden. Nu we weten dat Covid-19 vooral mensen treft die een zwakke gezondheid hebben is dat een signaal dat we vol moeten inzetten op leefstijl en het voorkomen van ziekten.
Overheid en verzekeraars zijn aan zet om ervoor te zorgen dat de bekostiging daarbij helpt dat er een prikkel komt voor het inzetten op gezondheid in plaats van productie.
Wat is de denkrichting en wie denkt, zonder eigen belang, mee?
Jaap Stam
Strategisch adviseur
Ik zit vol met paradoxale gedachten. Citaten uit dit artikel: ‘De ic-bezetting is lager dan normaal en het aantal verwijzingen door huisartsen ligt nog steeds 20 procent lager dan normaal, ondanks 1,2 miljoen niet verwezen patiënten. Vanuit de zorgsector worden vragen gesteld over de gevolgen hiervan’. En: ‘Wat gaan de overheid en de verzekeraars doen als de verwijzingen substantieel achterblijven en we weten dat bekostiging vooral gericht is op het betalen voor productie en niet op beschikbaarheid? Minder verwijzingen betekent minder productie, en minder geld. Zorgorganisaties gaan in de problemen komen. Laten overheid en verzekeraars ze omvallen of is er een plan b?’
Mijn hypotheses m.b.t. minder doorverwijzingen: Huisartsen behandelen meer zelf? – mensen gaan minder snel naar de huisarts omdat hun ongemak vergeleken met corona wel meevalt? – de kwetsbare groep welke vaak een arts nodig had ligt/lag al in het ziekenhuis met corona of is zelfs overleden? – zieke oudjes nemen, omdat het de laatste tijd vaker in het nieuws was, vaker de beslissing om niet te behandelen en thuis te overlijden? – door de corona maatregelenegelen (1,5 meter) en minder drukte op straat zijn er tevens minder infecties opgelopen en zijn er minder ongelukken met botbreuken e.d. gebeurd? – bestond een deel van de productie in de zorg uit onzinnige zorg?
Wat ik zelf nogal paradoxaal vindt is dat men zich in de zorg ongerust maakt om de mindere klandizie en productie. En dat men nadenkt over hoe men de productie weer op het oude peil krijgt. Waar toen overigens steeds van gezegd werd dat het te duur was, en we er onvoldoende zorgpersoneel voor hadden. Ontmoediging om naar de dokter te gaan via de €385 eigen bijdrage kan nu verdwijnen?