Schoonhoven is als directeur Wonen en Zorg bij zorginstelling Cordaan verantwoordelijk voor negen verpleeghuizen met 500 bewoners en 850 medewerkers.
Richtlijnen en zekerheid
Hij zou zich de volgende keer eerder afvragen of hij zich strikt aan de regels moet houden als het gaat om testen en persoonlijke beschermingsmiddelen. Die zouden niet altijd nodig zijn volgens het RIVM. “We houden ons als Cordaan strak aan de richtlijnen, maar mijn medewerkers hebben behoefte aan zekerheid. Toen er schaarste was aan mondneusmaskers en schorten, voelden ze zich kwetsbaar. ‘Wim, bescherm ons’, kreeg ik te horen. Dan moet je leiding nemen. Ik vroeg me af: vind ik zelf nou ook dat mondneusmaskers niet hoeven? Verdorie! Misschien toch niet! Uiteindelijk heb ik er zelf 25.000 gekocht.”
Dilemma
Het is een dilemma, want je doet het in de zorg met zijn allen. Je weet dat er op andere plaatsen ook schaarste is. Maar ik kon ze krijgen en heb de afweging gemaakt. Eén van mijn teams vroeg me ook een paar keer om zich te laten testen en ik zei steeds: dat heeft geen zin, want het RIVM vindt dat zinloos als je geen klachten hebt. Uiteindelijk heb ik toch zestien medewerkers laten testen: er bleken er zeven besmet – terwijl ze dus geen klachten hadden. Mijn verhaal ging dus niet op, dat was slikken. Maar ik ben blij dat ik toen die keuze heb gemaakt.”
“Ik vraag heel veel van mijn medewerkers. Zij kennen sommige bewoners al jaren. Ze hebben een band opgebouwd, maar kunnen niet goed afscheid nemen als iemand overlijdt. Normaal zouden ze samen met de familie zijn. Nu is er niet eens altijd iemand bij, omdat familie en vrienden bang zijn besmet te raken. Normaal gesproken maakt personeel een erehaag als een begrafeniskist uit ons verpleeghuis wordt gedragen. Dat soort rituelen zijn er nu niet. Medewerkers kunnen niet eens aan rouwverwerking doen.”
Hoe ver kun je gaan?
Het dilemma tussen regels en gevoel ziet Schoonhoven ook bij zijn bewoners. Ook na de versoepeling van de bezoekersregeling ziet hij de vereenzaming bij de ouderen, want die verbetering wil lang niet altijd zeggen dat bewoners visite krijgen. Soms blijven ze weg – uit angst om corona te krijgen. “Dat heeft me aan het denken gezet. Hoe ver kun je gaan als samenleving om het gevaar op besmetting op nummer één te zetten? Onze besluiten waren zeker in de eerste maanden van corona heel erg gericht op veiligheid en maar weinig op een waardig levenseinde.”
Dat zette Schoonhoven tot het schrijven van een notitie aan de raad van bestuur van Cordaan. Hij pleit daarin voor meer aandacht voor de waardigheid van bewoners in deze coronatijd. Hij vraagt zich af of de coronamaatregelen niet tot gevolg hebben dat bewoners vereenzamen en verpieteren. “Als familie, vrienden en vrijwilligers niet meer komen, proberen we daarom de situatie te verbeteren met creatieve oplossingen, bijvoorbeeld met bezoek van geestelijk verzorgers. Dat is mijn aanpak: veilig, maar met compassie.”
Het volledige artikel is te lezen in de derde editie van Skipr quarterly. Abonneren kan hier.
