Uit vertrouwelijke documenten blijkt dat de overheid er vooral niet te veel geld aan wilde uitgeven, en bang was dat ook personeel uit onderwijs en kinderopvang de hand zou ophouden. Een reconstructie van het AD.
De mededeling van zorgminister Conny Helder (VVD) komt onverwachts. Na jaren gesteggel over een compensatieregeling voor zorgpersoneel met long covid trekt het kabinet plotseling ruimhartig de portemonnee voor de getroffen groep.
Uit honderden ambtelijke stukken van het ministerie van Sociale Zaken, die deze site verkreeg door een beroep op de Wet open overheid, blijkt dat erkenning lange tijd helemaal niet op de eerste plaats stond. De overheid keek vooral naar de kosten. (ANP)
Dit is geen verrassing. De overheid (onder Rutte) beschouwt de Zorgsector als “onkostenpost” en de resultaten als “producten”. Een industriële beeldvorming, dus. De zorg voor individuele gezondheid is opgave van de burgers zelve en geen overheidsopgave. Ziekte en handicap zijn “schade’s” die men zelf dient te dragen. Daarom is dus in 2006 gekozen voor een marktgerichte benadering. Alleen “volksgezondheid” (oa bestrijding infectieziekten) is overheidsopgave. Het Ministerie heet daarom “VWS” en niet “GWS”. Naar mijn mening dient een overheid “ongezonde, zwakke en gehandicapte burgers” te helpen en beschermen, waarbij wel uitgegaan wordt van zoveel mogelijk “zelfregie” om het uniek zijn van iedere mens te respecteren. De benodigde en beschikbare deskundigheid en faciliteiten zijn een teken van beschaving en welvaart. Ambtelijke en politieke beperkingen maken burgers bij ziekte en handicap tot tweederangs burgers, toch?
Geen verrassing nee!
Hear, Hear!!!