In juni werd hij ondanks zijn geblokkeerde toegangspas door de beveiliging meerdere keren betrapt in patiëntenkamers, waar hij zich voordeed als behandeld arts.
Het ziekenhuis heeft dit gemeld bij de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd en heeft de betrokken patiënten en hun families ingelicht. De arts heeft echter geen verkeerde behandeladviezen of informatie gegeven.
Rijden onder invloed
Eerder was hij veroordeeld voor rijden onder invloed en roekeloos rijden, wat voor het UMCG reden was om zijn functie in de patiëntenzorg niet langer te handhaven. Hoewel een verplichte alcoholtest niet is toegestaan en de arts mogelijk leed aan posttraumatische stressstoornis door zijn nevenfunctie als trauma-arts, was ontslag onvermijdelijk.
Een gemiste kans?
Het is nog steeds een groot taboe, PTSS bij ziekenhuisartsen. Als we kijken waar de meeste PTSS gevallen bij geüniformeerde beroepen voorkomen dan is het in de zorg. Vaak denken we aan militairen of politie, maar bij zorgverleners is het twee keer zo veel. Toch wordt hier nauwelijks aandacht aanbesteed. Bij defensie en justitie wordt er gericht gewerkt aan PTSS met aantoonbare resultaten.
Kortom, kunnen ziekenhuizen het taboe doorbreken? Kan men de ruimte geven om angst en schaamte te bespreken en waar mogelijk te behandelen? Wellicht had hulp in deze een ontslag kunnen voorkomen.
Bron: https://www.vzinfo.nl/posttraumatische-stressstoornis/leeftijd-en-geslacht