Gemeenten hoeven geen seksuele dienstverlening te vergoeden aan inwoners met een beperking. Dat blijkt uit een uitspraak van de Centrale Raad van Beroep in een zaak die is aangespannen tegen de gemeente Peel en Maas. Volgens de Raad is seksuele bevrediging geen algemene dagelijkse levensverrichting waarvoor iemand Wmo- ondersteuning kan aanvragen.
Daarmee stelt de Centrale Raad van Beroep (CRvB) een 54-jarige gehandicapte inwoner van de Limburgse gemeente in het ongelijk. Die diende in 2016 een Wmo-aanvraag in voor een sekswerker. Vanwege zijn handicap is hij niet in staat zichzelf te bevredigen. De aanvraag werd door Peel en Maas afgewezen. De gemeente vond dat de aangevraagde ondersteuning niet gericht is op zelfredzaamheid en deelname aan de samenleving van de man.
Levensverrichtingen
Daarop stapte hij naar de rechter. Die oordeelde in eerste instantie ook dat er ‘geen beperkingen zijn in zelfredzaamheid of participatie als bedoeld in de Wmo 2015’. In hoger beroep volgt de CRvB die redenering. Ondersteuning in zelfredzaamheid moet zich richten op dagelijkse levensverrichtingen. Daar vallen eten, drinken, plassen, poepen onder, en ontspanning, sport en hobby, maar seksuele bevrediging niet. Ook de Zv en de Wlz voorzien niet in vergoeding voor seksuele diensten, zegt Ieder(in) tegen vakblad Binnenlands Bestuur. De belangenorganisatie neemt in de discussie geen standpunt in, omdat de achterban hierover verdeeld is.
