Terwijl heel Nederland uitkijkt naar de vakantie, maken mijn medewerkers zich grote zorgen over onze bewoners en cliënten. Ze vragen zich af hoe het allemaal moet als ze op vakantie zijn.
Mijn medewerkers spreken mij regelmatig aan over de hoge werkdruk gecombineerd met de zware zorgvraag, nu bewoners nog maar gemiddeld zeven maanden bij ons in het verpleeghuis verblijven. Mijn medewerkers moeten meer en zwaardere zorg leveren en moeten dat doen in steeds minder tijd. ‘Meerzorg’ bovenop de afgegeven indicatie aanvragen, duurt minstens zes weken en dat is voor veel bewoners te laat; ze zijn dan al overleden.
Viattence biedt haar medewerkers allerlei trainingen en opleidingen aan, maar tijd om hieraan mee te doen, is er bijna niet. Er mag niemand ziek worden, want vervangers zijn er nauwelijks vanwege de krappe arbeidsmarkt. Als we echt geen keuze hebben, zetten we toch uitzendkrachten in, maar zij kennen de bewoners niet en kosten meer. Die stap stellen mijn medewerkers dus zo lang mogelijk uit, want het belang van de bewoners en cliënten staat altijd centraal en dat is ook ‘hun vertrouwde gezicht’ zien.
Verkiezingsbeloften
Ondertussen wordt in Den Haag geld uitgedeeld: honderd miljoen euro en daarbovenop de verkiezingsbeloften van nog meer miljoenen. Mijn medewerkers denken alleen maar: “Waar blijft dat geld, voor vakantiekrachten en voor onze bewoners?”
Zij willen de best mogelijke, liefdevolle zorg en aandacht bieden. Want juist daaraan is in die laatste fase van het leven zoveel behoefte. Maar hoe doe je dat in deze situatie als je jezelf niet kunt laten scholen, omdat er altijd lege diensten zijn en je je collega’s niet in de steek wilt laten? Als je het gevoel hebt dat je geen vrije dagen kunt opnemen, omdat er niet voldoende medewerkers zijn en je je bewoners niet in de steek wilt laten? Als je je daarover weer schuldig voelt tegenover je eigen gezin? Als ziek zijn eigenlijk niet kan, omdat er onvoldoende vervanging is? “Hoe moet dat dan?”, vragen ze aan mij.
Verdrietig
En ik? Ik zie mijn medewerkers werken met passie, volgens onze visie over liefdevolle zorg. Ik zie dat ze verdrietig zijn, omdat ze vinden dat ze soms tekortschieten. Ik zie onbegrip over beloftes van hulp in de vorm van miljoenen die zij maar niet terugzien in hun dagelijks werk. Ik zie teleurstelling over collega’s die niet meer in de ouderenzorg willen werken vanwege het slechte imago, terwijl het zo’n mooi vak is! Ik kan het bijna niet meer uitleggen.
Mantelzorgers en cliënten waarderen hen zeer en zien hoe hard ze werken. Trots ben ik op ze, op hun inzet en betrokkenheid. Eerlijk is eerlijk, ook bij Viattence knopen we de eindjes aan elkaar, sleutelen we de roosters met veel creativiteit dicht, halen we kantoormedewerkers achter hun bureaus vandaan om de gaten te vullen en ja, de vrije dagen schieten er geregeld bij in.
Iedere dag vraag ik mij af: hoe lang mag ik dit nog van mijn medewerkers vragen? Hoe vaak mag iemand zichzelf wegcijferen ten koste van zijn eigen gezondheid en welzijn?
Ik wil hen het liefst vandaag nog vertellen dat er eindelijk extra geld komt en we extra vakantiekrachten kunnen aantrekken. Zodat zij eindelijk tijd met hun eigen geliefden kunnen doorbrengen en even op adem kunnen komen!