Soms denk ik: Het is maar goed dat ik (nog) niet twitter, hoewel die wereld mij op zich boeit. Met twitteren help je vaak je spontane oprispingen aan een plaats. En als je tot de oudere jongeren bent gaan behoren, zijn spontane oprispingen niet op zijn plaats- zeker niet publiekelijk- en is een reactie na een goede reflectie meer gewenst. Maar als ik toch had kunnen twitteren, dan…
Dan zou ik als toezichthouder onmiddellijk een tweet de wereld hebben ingestuurd om mijn verwondering te uiten over het bericht dat ik vanmorgen las op ons aller Skipr daily, namelijk: raad van toezicht “ZGT beraadt zich over bestuurder”. Je zal maar bestuurder zijn, denk ik dan. Of je zou maar met de bestuurder werken. Dit is de transparantie van toezicht ten top. Het uitgeven van een tweet-persbericht om te melden waar je met je bestuurder mee bezig bent. Ik denk toch dat het wereldje van toezichthouders vreemd zou opkijken wanneer de Raad van Commissarissen van Beweging 3.0 in Amersfoort een tweet-persbericht uit zou geven dat ze op dit moment buitengewoon ingenomen is met zijn bestuur en directie, laat staan de overige medewerkers. Wat gaat hier gebeuren, zou ongetwijfeld een van de reacties zijn.
Dan zou ik een tweet de wereld insturen naar aanleiding van een column onlangs op de website van Zorgvisie van Hetti Willems. Zij noemde als voorbeeld van goed toezicht in de toekomst het initiatief van Constant van Schelven, bestuursvoorzitter van Aafje in Rotterdam “die een interne toezichthouder naast zich heeft aangesteld die vrij en onafhankelijk is en rechtstreeks over alles wat hem opvalt kan rapporteren aan de andere leden van de Raad van Toezicht”. Nu ken ik Constant van Schelven als een creatief en gerespecteerd man, maar gaat hier niet de creativiteit iets teveel boven wat echt wenslijk zou zijn binnen de balans tussen toezicht en bestuur. Wat zou zijn cliëntenraad hiervan vinden? Moeten zij juist niet dichterbij zijn en de verbinding zijn naar toezicht, bestuur, de ondernemingsraden, de organisatie. Of voer dan het one-tier-model in, waar ik overigens geen voorstander van ben, omdat ik bestuur en toezicht liever als twee countervailing powers zie. Maar goed, u merkt al dat ik veel te lang van stof ben om ooit een goeie twitteraar te worden.
Trio verzorgingshuis, verpleeghuis en hospice
Als ik zou twitteren, zou u er ook recht op hebben van mij een twitterbericht te ontvangen over in welk denkproces ik thans verkeer. Welnu. Mij intrigeert hoe het trio verzorgingshuis, verpleeghuis en hospice zich in de toekomst gaat ontwikkelen. De verzorgingshuizen zie je langzaam achter de horizon verdwijnen doordat ze door de zwaarte van de verzorgings- en verpleegbehoefte van de bewoners tot verpleeghuizen worden. Cliënten verblijven steeds korter in het verpleeghuis. Een hospice biedt aan mensen in hun laatste levensfase op een heel persoonlijke manier alle nodige zorg in een rustige sfeer waar ook hun naasten van harte welkom zijn. Beginnen die laatste twee niet meer en meer op elkaar te lijken? En wat voor gevolgtrekking zou je daaraan verbinden?
YouTube
Sinds kort heb ik een Ipad en betreed ik ook de wereld van YouTube. Mijn goede vriend en medeblogger Rob Scheerder wees mij onlangs op de YouTube filmpjes in de rubriek “Kun je nog zingen, zing dan mee .“ Nog even en ik krijg de oproep: Kun je nog twitteren, twitter dan mee. Ik denk dat ik blijf zingen. Dit was mijn voorlopig laatste Skipr-blog.