Er heerst moedeloosheid onder mijn collega’s, al durft lang niet iedereen dat hardop te zeggen. Als verpleegkundige spreek je je daar namelijk liever niet over uit. Dat is immers in strijd met de leefregels van V&VN; waarin staat dat je trots voor je vak moet uitstralen en moet streven naar een positief beeld van de beroepsgroep en de zorg. Ik ben er wel eens op aangesproken dat ik daar met mijn kritische uitingen niet altijd aan bijdraag.
Maar ik ben enorm voorstander van zaken benoemen. Positiviteit zonder basis is naïviteit, vind ik. Je moet erkennen dat je de problemen ziet. Je erkent daarmee dat het systeem complex is, dat je iets of iemand serieus neemt en dat het een oplossing verdient. Je ontkent daarmee niet dat er een oplossing is. Of dat je trots bent.
Moedeloosheid
Een belangrijke reden voor mijn moedeloosheid was het nieuws dat er 812 miljoen euro op de plank van de zorgverzekeraars is blijven liggen. Dit was bedoeld voor de wijkverpleging en gaat vermoedelijk nog oplopen naar 1 miljard. Blijkbaar hebben de zorgverzekeraars de in de IZA afgesproken verruiming van de wijkverpleging niet doorgevoerd. Reactie van ZN: “We zijn verrast en doen ons best.” Tsja…
Om de zorg zoveel mogelijk naar thuis te verplaatsen zijn investeringen nodig. Om meer mensen naar de zorg te trekken moet je zorgen voor de mensen die nu in de zorg werken. Zij geven het vak door aan volgende generaties. Dit vak leer je namelijk nog steeds van de verpleegkundigen die het al doen.
Verrassing of visusprobleem
Die 812 miljoen was er om salarisachterstanden te compenseren, systeemfuncties beter te regelen of te compenseren. Bijzonder dat je na het doorrekenen van de zorgpremie, wat een enorm intensief proces is, plotseling verrast wordt door bijna een miljard op de plank. 100 euro in een broekzak vinden is een verrassing. 1 miljard over het hoofd zien betekent volgens mij een serieus visusprobleem. De zorg heeft geen last van een inkomensprobleem, maar een uitgaveprobleem.
En dan die reactie ‘we zijn verrast’. Daarmee werk je indirect mee aan de heersende moedeloosheid. Zeg liever dat het een enorme fout is. Erken dat het niet klopt en dat je het zo snel mogelijk oplost. Mijn vak verdient dat. Hopelijk komt de trots en de positiviteit van mij en mijn prachtige collegae daar dan weer als vanzelf achteraan.
Nursing
Dit blog is geschreven door verpleegkundige in de wijk Jennifer Bergkamp. Ze maakt zich druk over de bureaucratie in de zorg. Daar schrijft ze voor Nursing over, lees hier meer over haar.