Waar lang geleden de pest gesublimeerd werd in religie, maken we er nu amusement van. Het virus zelf is wetenschap geworden, God is vandaag de dag viroloog. Maar beleid is andere koek. Aanvankelijk was dat een zaak van ‘experts’ in het Outbreak Management Team. Toen kwam Ab Osterhaus, op de voet gevolgd door Wim Schellekens en het Red Team, maar net als bij voetbal zijn we ondertussen allemaal expert geworden. Dat maakt het ook leuker, hoewel het wel irritant is dat ‘ze’ in Den Haag niet goed naar ons op de sofa luisteren. Zaten er maar echte experts in dat OMT, verzuchten we dan.
Dat overkwam me laatst ook in het ziekenhuis waar ik wat voor doe. In ons eigen crisis-beleidsteam – het is alweer even geleden – liep een discussie over mondkapjes hoog op. Mij leek een verplichting een goed idee. Niet dat ik enige kennis van de beschermende werking van die dingen heb, maar als verdienstelijk amateurpsycholoog leek de signaalwerking ervan mij heel effectief. De deskundige infectiegoeroe was het stellig oneens met mij: die mondkapjes hadden geen zin, erger, hadden een averechts effect. Dokters en managers praatten op luide toon door elkaar heen om elkaars standpunten te bestrijden. Aerosolen, euro’s, persoonlijke vrijheid – alles kwam aan bod, tot de bestuurder de knoop doorhakte door een besluit te verdagen. Tevreden beëindigden we het beraad. Bij het weglopen ging het nog even over de persconferentie van de heren Rutte en De Jonge, de avond ervoor. Iedereen was het roerend met elkaar eens: dat politieke geklungel moest nu eindelijk ophouden. Ingrijpen, want zo kon het niet langer! De ironie ontging de meesten.