Mijn blog (1 november) over het faillissement van de IJsselmeerziekenhuizen blijkt te voorbarig (of naïef) te zijn geweest: wederom bemoeit de politiek zich te indringend met de kwaliteit en kwantiteit van de ziekenhuiszorg en wel op een manier die geld kost en overigens de problemen van de huidige ziekenhuisfunctie in Lelystad maskeert.
Daarnaast tonen de woordvoerders van de diverse fracties in de Kamer eens te meer geen enkel idee te hebben van de organisatie van de zorg. Ook dat schaadt de zorgsector op allerlei gebieden.
Toezeggingen
De grootste fout maakte de minister in het Kamerdebat door toezeggingen te doen die hij niet kan waarmaken. Ondanks het feit dat hij op 30 augustus al geïnformeerd was over de problemen in Lelystad, heeft hij blijkbaar niet de tijd genomen om zich direct daarna in te lezen op het dossier. Ook kun je de betrokken ambtenaren verwijten dat men de minister t.b.v. het Kamerdebat niet beter voorbereid heeft op te verwachten verzoeken van de Kamer. De minister stond gewoon te schutteren en voelde zich niet op zijn gemak. Door dat schutteren bemoeit hij zich nu met een (faillissements-) proces waar hij niets, maar dan ook helemaal niets, over te zeggen heeft. Dat hij daarmee grote risico’s loopt is niet relevant: dat daarmee een kunstmatig in het leven gehouden ziekenhuis dreigt, is relevanter.
Ik betoog helemaal niet dat de ziekenhuisfunctie uit Lelystad moet verdwijnen. Integendeel. Betrokken partijen moeten er alles aan doen om kwaliteit en kwantiteit van de zorg optimaal beschikbaar te houden. Maar dat betekent niet dat diverse onderdelen van de ziekenhuiszorg allemaal op de zelfde locatie overeind moeten blijven. Dat zou wel eens ten koste kunnen gaan ván die zorg en daar hebben we al helemaal geen behoefte aan.
Emotie
De minister (en de curator) zou nog eens snel door het dossier moeten lezen dat 10 jaar geleden ontstond bij het eerste echec van de IJsselmeerziekenhuizen, waar Loek Winter vervolgens uit naar voren kwam als meest gerede partij om een ziekenhuisfunctie overeind te houden. Het dossier van nu is identiek aan het dossier van toen. Het enige verschil is dat het voortbestaan van het ziekenhuis nu met een faillissement zal worden geregeld. Toen ging het met een warme doorstart, waarvan thans blijkt (of al veel eerder?) dat ook Loek Winter er niet in geslaagd is om zijn ambities van toen waar te maken. De (door emotie veroorzaakte) fouten die toen zijn gemaakt, zouden we niet opnieuw moeten maken. Daarin ligt ook besloten om de betrokkenen nog eens snel door dat dossier van 10 jaar geleden te laten lezen. Dat maakt de discussie van nu echt efficiënter.
Om een helder beeld te krijgen van de organisatie van de zorg in en om Lelystad zal je het model van scratch af aan moeten ontwerpen, zonder rekening te houden met al het bestaande (locatie, vastgoed, zorg, etc.). Er zijn waarschijnlijk genoeg partijen die (heel snel) daartoe in staat zijn, of dat huiswerk al hebben verricht t.b.v. hun overnamebod. Het zijn in mijn ogen de partijen die rond Lelystad hun zorginhoudelijke (ziekenhuis-) functie op orde hebben en overigens financieel gezond zijn.
Om die benadering te realiseren zou de minister er goed aan doen zich inhoudelijk én financieel van het proces te distantiëren en zal de curator de kwaliteit van de biedingen moeten laten prevaleren boven het crediteurenbelang. Dat is faillissements-technisch vloeken in de kerk, maar komt wel vaker voor.
Overigens is de belangrijkste crediteur de verzekeraar die een groter belang heeft bij een kwalitatief hoogwaardige voortzetting van de zorgfunctie. Wat de curator in elk geval moet voorkomen is dat partijen die andere belangen hebben dan alleen de primaire zorgfunctie, een overwegende rol gaan spelen.
Dat betekent ook dat de 10-tallen gegadigden die volgens de minister om het faillissement aan het onderhandelen zijn, niet allemaal even serieus moeten worden genomen. Dat verkleint het aantal gegadigden tot een handje vol en dat maakt het proces dat de curator doorloopt wat overzichtelijker en de kans op een volwaardige invulling van de zorg in Lelystad groter. Daarmee worden de fouten van 10 jaar geleden voorkomen. Derhalve speelt de curator thans een cruciale rol, en dus niet de minister.