Een claim na een medische fout: het komt steeds vaker voor en de bedragen worden steeds hoger.
Het is niet exact bekend hoeveel miljoen de zorg per jaar kwijt is aan medische claims. Geschat wordt dat dit rond de 200 miljoen euro bedraagt. Een bedrag waar je een redelijk formaat ziekenhuis van draaiende kunt houden. Zonde van het geld?
Natuurlijk willen we allemaal het liefste dat er niets mis gaat in de zorg. Maar dat een zorgverlener perfect zou zijn, is natuurlijk een illusie. Zorgverleners zijn immers ook gewoon mensen. En waar mensen werken, worden fouten gemaakt.
Claimcultuur
Dat er meer claims komen, is niet wenselijk, maar betekent niet dat de zorg slechter wordt. Het geeft een positieve ontwikkeling weer; de patiënt en/of begeleider wordt steeds mondiger. Men komt voor zichzelf op. En bovendien geldt: waar fouten gemaakt worden, moet schadeloosstelling volgen. Toch dreigt er ook een gevaar vanwege de groeiende claimcultuur. Professionals gaan niet in de zorg werken voor het eigen gewin, maar omdat zij een intrinsieke motivatie hebben om een ander te helpen. Zij zijn er juist voor de zwakkere en hulpbehoevende in de samenleving. Zij maken die fouten ook niet expres. Ik snap hoe vervelend het klinkt in het kader van een medische misser, maar waar gehakt wordt vallen spaanders.
Loden last
Een claim kan voor het slachtoffer genoegdoening geven, voor de professional is het een loden last. De kans is groot dat hij of zij daardoor nog minder gaat functioneren, met alle gevolgen van dien. Daarom is het ook zo belangrijk dat er goed gekeken wordt naar de onderliggende oorzaak van een medische misser en dat er een actief beleid is om openlijk over missers te communiceren. Want wat in het algemeen geldt, geldt in het bijzonder voor medische missers: voorkomen is beter dan genezen.