Een hartenkreet

Uit trots voor het mooie vak, uit betrokkenheid bij cliënten en elkaar. Een jaar geleden waren we ons aan het voorbereiden op ‘code zwart’. Samen, in onze organisatie, met de regio. We hadden zicht op de vaccinaties, op betere tijden zoals we toen zeiden. Vol energie en met alle inspanningen hebben we het gered. Samen.

En kijk dan, nu een jaar later, is de druk nog hoger. Is de zorg vastgelopen. Moeten er heel moeilijke keuzes gemaakt worden. In de ziekenhuizen en in de verpleeghuizen, wijkverpleging. Wij ondervinden het dagelijks. Elke dag opnieuw puzzelen onze collega’s in de wijkverpleging of ze nog een gaatje hebben voor die ene mevrouw of meneer. Toch nog maar weer een extra stap harder lopen, nog iets sneller de zorg bieden bij de andere cliënten, nog een extra dienst draaien of een uurtje langer blijven. Het is geweldig dat jullie dat doen. Maar de rek is er uit! Dit kunnen we niet langer volhouden. Al ruim 20 maanden wordt overal in de zorg een top prestatie geleverd. Zo ook door de collega’s van #carintreggeland. Cliëntenstops is het gevolg. Ik ben trots op de collega’s die tot dit moeilijke besluit moeten komen. Klinkt dat raar? Trots op een besluit zijn waardoor je weet dat niet iedereen de zorg en ondersteuning die nodig is kan krijgen? Misschien wel. Maar als je dagelijks de nood hoort en ziet bij je eigen collega’s dan is het helemaal niet raar. Dan ben ik er met recht trots op dat ze stop zeggen en eindelijk ook aan zichzelf en de collega’s uit het team denken.

Alles is gedaan: bespreken wat iemand nog meer zelf kan of de mantelzorg; familie, naasten, buren ingeschakeld; hulpmiddelen en zorgtechnologie ingezet; bij andere teams (ook van collega VVT organisaties) ondersteuning gevraagd; etc. En dan is het op. Tijd om een pas op de plaats te maken, even bij te komen om vervolgens er weer tegenaan te kunnen.

De zorg kan niet even stil staan, even alles ‘de boel de boel laten’. Nee onze collega’s staan elke dag 24/7 week in week uit, paraat.

Het zijn zware tijden voor mijn collega’s in de zorg en dat raakt me. Tegelijkertijd voel ik van binnenuit een strijdlust naar buiten borrelen om samen met al onze collega’s vol goede moed door te gaan. Klaar te staan voor de volgende dag, te doen wat moet gebeuren. Zij door te zorgen en ondersteuning te bieden aan cliënten. Ik door een steuntje in de rug te geven en te zorgen dat zij dat kunnen blijven doen.