Het virus vond in februari 2020 vanuit Wuhan in razend tempo zijn weg naar het plaatsje Loon op Zand. Een plaatsje midden in ons werkgebied. We startten met een crisisteam en gingen dagelijks in overleg, weekenden inbegrepen. De rest van Nederland leek zich op dat moment nog weinig zorgen te maken en andere regio’s volgden pas een week of vier later. We liepen voorop in de strijd.
In het heetst van de strijd
Het is een situatie die je je nu soms niet meer kan voorstellen: er was nog heel veel onduidelijk en de hele organisatie werd ingezet om stad en land af te rijden om persoonlijke beschermingsmiddelen bij elkaar te sprokkelen. We riepen buurtbewoners, tandartsen en pedicures op om mondkapjes en desinfecterende middelen af te geven bij onze voordeuren. Naar binnen mochten ze niet. De deuren van de verpleeghuizen waren namelijk gesloten. Bezoek ontvingen we even niet meer. Het was een landelijk besluit dat veel stof heeft doen opwaaien.
Onzekerheid
Ik las onlangs een stuk van dr. Ing. René Weijers (bestuursadviseur) over de kracht en kwetsbaarheid van bestuurders. Hij schreef: “Stapsgewijs naar voren bewegen zonder dat je precies weet hoe het gaat uitpakken. Daar is moed voor nodig in weerwil van de soms snelle en gemakkelijke kritiek van de toeschouwer langs de comfortabele zijlijn.” Dit is kenmerkend voor een pandemie dat een nieuw virus betreft. Zoveel was nog onduidelijk, onzeker. Je geeft richting op basis van herziene inzichten. Achteraf kan ik echt zeggen dat het sluiten van de deuren in veel gevallen goed is geweest. Hoe hard het ook klinkt, het virus had anders nog harder toegeslagen in “ons Brabant”. Wel blijf ik diep onder de indruk hoe creatief medewerkers, cliënten en familie zijn geweest om contact te houden met elkaar.
Zorghart
Ook het plaatsen van afdelingen in cohort waren goede, maar moeilijke, beslissingen. Rationeel weet je dat als een aantal bewoners op een afdeling besmet zijn, het een kwestie van tijd is tot de anderen ook positief testen. Toch voelt het enorm cru om familie deze boodschap te moeten verkondigen op het moment dat de bewoner nog geen klachten heeft. Alsof we hen gevoelsmatig de kans niet gaven de dans te laten ontspringen. Het zijn deze momenten dat ik als bestuurder richting moet geven en we vanuit het crisisteam multidisciplinair zo’n besluit moesten nemen, maar mijn zorghart ook pijn doet. Gelukkig konden we, op enkele extreme uitzonderingen na, op begrip van familie rekenen, hoe moeilijk het ook voor hen was.
Creativiteit en veerkracht
De hele periode getuigt van creativiteit en van veerkracht. Heel veel veerkracht. Het is niet voor niets één van de kernwaarden van onze organisatie. De coronacrisis is op dit moment gelukkig niet meer dat wat elke seconde van de dag mijn gedachten beheerst. Het is onderdeel geworden van de organisatie en de manier van werken. Tóch speelt het altijd mee in mijn achterhoofd en spoken gedachten als “als in het najaar maar niet wéér een golf komt” door mijn hoofd.
Innovativiteit
Er zijn ook zaken naar voren gekomen die we meenemen, behouden. De innovativiteit die naar voren kwam, denk aan het inzetten van hoogwerkers en de ‘babbelplekses’. De creativiteit in het creëren van onmisbare nieuwe rituelen bij afscheid. De onuitputtelijke inzet om de focus op kwaliteit van zorg en welzijn niet te verliezen. De aandacht van buurtbewoners en de eindeloze stroom van tekeningen vanuit scholen. De steun en hulp die collega’s elkaar boden, iets wat zelfs bijdroeg aan verhoogd werkgeluk. En zo ook de regionale samenwerking die vanaf dag één cruciaal was.
Het is een punt om te markeren. We hebben het afgelopen jaar heel veel van onze medewerkers gevraagd. Ondanks corona zijn in de organisatie ook veel grote projecten doorgegaan. Zo zijn we doorgegaan met een nieuw strategisch plan, de overgang naar de cloud en hebben we een nieuwe organisatiestructuur neergezet.
Stabilisatie
Nu is het tijd voor hun welverdiende zomervakantie. Na een hopelijk rustig najaar zonder nieuwe golf, wordt 2022 het jaar van stabilisatie. We leggen de focus op werkgeluk, het zorgen voor gezonde medewerkers, sfeervolle werkteams en natuurlijk het behouden van kwalitatieve zorg. Even geen grote nieuwe trajecten, maar ruimte voor de medewerker, de zorg en ruimte om medewerkers met long covid hopelijk langzaamaan weer volledig op het werk te kunnen verwelkomen.