Hoe verleid je ouderen om meer te bewegen? Bij woonzorgcentrum Rietveld in Alphen aan den Rijn wordt het bewoners lastig gemaakt om níet te bewegen.
Wat heb ik toch een moeite om voldoende te bewegen. Ondanks jaarlijks terugkerende goede voornemens lukt het mij maar niet om genoeg te sporten. Ik weet heel goed dat het gezond is, maar toch is zelfs een korte dagelijkse wandeling teveel gevraagd. Hoe breng ik hier verandering in? En hoe gaat dat straks als ik oud ben en het niet meer in eigen hand heb?
Een begin van het antwoord vond ik laatst bij Rietveld, een woonzorgcentrum van ActiVite in Alphen aan den Rijn en deelnemer aan ‘Waardigheid & trots’. Het is een grootschalige voorziening waar zorg kleinschalig wordt geleverd. Er is goed nagedacht over het verleiden van bewoners om te bewegen. Alle woningen grenzen direct aan tuin of terras, dus je bent zo buiten. De binnenplaats is mooi en groot en je kunt een ommetje maken langs het kippenhok en de vogels. Al dan niet via looplijnen waar je je aan kunt vasthouden. Ook in de winter, want dan voorkomt de vloerverwarming buiten gladheid. Daarnaast zijn er allerlei activiteiten waar je als bewoner aan mee kunt doen.
Dagelijkse routine
Kortom: hier is aan alles gedacht om bewegen zo makkelijk mogelijk te maken. Maar nog beter: het wordt ook ingezet als vanzelfsprekend onderdeel van het leven. Tijdens mijn bezoek aan Rietveld werd ik verrast door een oudere dame die mij tegemoet kwam met een winkelwagentje met lege flessen en oud papier. Ze was onder begeleiding op weg naar het afvalpunt, om vervolgens in de winkel boodschappen te gaan doen voor de woongroep. Prachtig: bewegen volledig geïntegreerd in de dagelijkse routine! De groep maakt een boodschappenlijst en kookt samen en iedere keer doet iemand anders de boodschappen.
Daarnaast zet ActiVite ‘beweegbuddies’ in: familie en vrijwilligers die wandelen met de bewoners. En men werkt nu een programma uit om mensen ook ‘op de vierkante meter’ te laten bewegen. Een voorbeeld is vragen aan bewoners om een rondje koffie uit te delen. Of een kop koffie nèt iets verder op tafel zetten, zodat de bewoner er naar moet reiken.
Minder bewegingsvrijheid
En dat is volgens mij de crux: het is niet alleen een kwestie van drempels wegnemen en verleiden, maar het moet je ook lastig gemaakt worden om NIET te bewegen. Ik heb thuis ook alle gelegenheid om te bewegen: een sportschool, tennisvereniging en vele wandelroutes binnen handbereik. Maar ik heb ook alle vrijheid om het NIET te doen. Voor mij, en ik denk voor vele mensen met mij, is minder ‘bewegingsvrijheid’ noodzakelijk om meer te bewegen.
Dus nu weet ik de oplossing voor mezelf: mijn telefoon leg ik voortaan minstens twee meter bij me vandaan. En vanaf morgen parkeer ik de auto drie straten verder. Dan móet ik de volgende ochtend wel lopen. Of nee wacht, nog beter: ik neem een hond. De ideale beweegbuddy!
Ik besef me dat ik in de bevoorrechte positie ben dat ik zelf kan bepalen of ik meer ga bewegen en hoe. Ouderen in een verpleeghuis zijn vaak volledig afhankelijk van hun familie en de verzorgenden om hen heen. Nu maar hopen dat zij overal net zoveel verantwoordelijkheid pakken als bij Rietveld.
Partner bij Decido
