Wat gaat mijn schoonmoeder merken van de verbetering van de kwaliteit van de verpleeghuiszorg? En wij, de familie? Wat verandert er in de zorg voor haar, in de communicatie hierover met ons, in de onderlinge afstemming tussen zorgmedewerkers?
Ik was benieuwd naar de antwoorden en had me daarom opgegeven voor een bijeenkomst over het pas verschenen Kwaliteitskader Verpleeghuiszorg. Dit kwaliteitskader vormt een belangrijk onderdeel van het programma Waardigheid en Trots, bedoeld om de kwaliteit van de verpleeghuiszorg te verbeteren.
De bijeenkomst hierover vond plaats in het verpleeghuis waar mijn schoonmoeder al twee jaar ligt, het Meulenbelt in Almelo. Een mooie gelegenheid om een bezoek te combineren met de bijeenkomst.
Bij binnenkomst trof ik de voorzitter van de raad van bestuur van Trivium Meulenbelt Zorg. Een aangename verrassing, omdat ik tot dusver nergens had kunnen vinden wie hij of zij nu was. Ook de voorzitter van de cliëntenraad was aanwezig. De cliëntenraad was in de afgelopen twee jaar eveneens onzichtbaar gebleven voor mij.
Samen leren en verbeteren
De ondertitel van het kwaliteitskader – Samen leren en verbeteren -, geeft de beoogde cultuurverandering weer. “Wees lerend, en zoek verbetering”, adviseert Henk Nies (Zorginstituut Nederland) en realiseer je dat leren ook kan betekenen dat je bepaald gedrag moet afleren. En wees vooral niet te bang voor lijstjes, die kunnen ook handig zijn. Maar zorg er wel voor dat het UW lijstjes zijn, en niet die van een ander. Houd het vooral simpel en ben transparant. Laat anderen in uw keuken meekijken en neem zelf ook eens een kijkje in andermans keuken.
Ook de gevreesde Inspectie voor de Gezondheidszorg (IGZ) was aanwezig en liet de aanwezigen virtueel een dagje meelopen bij een onverwacht bezoek aan een verpleeghuis en zien hoe en waarop ze toetsen.
Medewerkers betrekken
Het programma na de pauze was bedoeld voor tafelgesprekken. Ik had genoeg gehoord en ging wandelen met mijn schoonmoeder. En passant vroeg ik de aanwezige zorgmedewerkers of ze wisten wat er gaande was die ochtend. Dat was niet het geval. Ze wisten dat er ‘ministers’ uit Den Haag waren en dat zij die dag hun auto een stuk verder weg moesten zetten. Ze waren not amused. Dezelfde geluiden hoorde ik van cliënten en familieleden die buiten het restaurant – waar de bijeenkomst werd gehouden – moesten gaan zitten.
Ik was verontrust. De zorgmedewerkers die het moeten gaan doen, lijken tot dusver niet betrokken bij het kwaliteitskader. Sterker nog: terwijl er in eigen huis een bijeenkomst daarover plaatsvindt – een uitgelezen kans om medewerkers te informeren en betrekken – mopperen ze alleen maar over parkeerplaatsen. En ook cliënten en hun familie blijken een vergeten groep.
Gelukkig is de zorg goed geregeld in het Meulenbelt en laten we onze (schoon)moeder met een gerust hart achter. En ook de inhoud van het kwaliteitskader belooft veel goeds. Maar die interne communicatie, het proces…… Daar mogen ze wat mij betreft in de komende presentaties wel wat meer aandacht voor vragen.
Communicatiewetenschapper en adviseur veranderprocessen
