Ik sta juridisch gezien voor het bestaansrecht van deze organisatie, zoals de statuten en reglementen dat keurig voorschrijven. Maar de wereld is veranderd en verandert nog steeds. De wereld waarin wij nu leven heeft issues met toegankelijkheid van zorg, met de houdbaarheid van zorgkosten, met hogere materiaalkosten, tekorten op de arbeidsmarkt, nieuw af te sluiten cao’s, schaarste en ga zo maar door. Ons zorgstelsel is wat mij betreft letterlijk opgerekt en uitgerekt. We zijn overgereguleerd en daarom lopen we tegen grenzen aan: onze eigen democratisch bedachte grenzen in Nederland.
Iedereen doet mee
De handtekeningen onder het integrale zorgakkoord (IZA) zijn net opgedroogd. De huisartsen ‘doen nog niet mee’ wordt gezegd. Nee, ze hebben niet ondertekend en vanuit hun perspectief heb ik daar begrip voor. Maar ze ‘doen wel mee’, immers iedereen doet mee, ondertekend of niet. We zijn al een beweging gestart, mooie samenwerkingen zijn al begonnen.
Marktwerking
Marktwerking kan niet meer in de mate waarin dat jarenlang gestimuleerd en geëist is. Met marktwerking gaan we de zorgwereld namelijk geheel niet redden. ‘Samenwerking’ is het mantra. En hier sta ik volledig achter. Want we krijgen alle grote issues niet opgelost als we niet samenwerken, als we niet integraal kijken naar de zorg en ook hier niet integraal in handelen. Er zijn nog veel eilanden in de zorg. Zorgaanbieders zijn vaak nog eilanden, maar ook binnen een zorgorganisatie zitten vaak nog eilandjes.
Zorgen wegnemen
En daarom doet iedereen mee! Ook die huisarts, want die deed al mee, maar die loopt ook tegen eigen grenzen aan, net als in alle andere zorgsectoren. En dat is essentieel voor het bereiken van de doelen in het IZA. Maar doet de ACM ook voldoende mee? Doen de zorgverzekeraars echt mee in het loslaten van oude mantra’s? Kan iedereen over zijn eigen ego heen kijken en echt samenwerken? Kan VWS ook andere zorgen, zoals die over de prijsinflatie en de cao-stijgingen, wegnemen? Zodat we ook elementen uit het IZA goed kunnen inregelen als zorgorganisaties met relatief lage rendementen. Want samenwerken betekent ook partnership op al deze vlakken. Als dat allemaal niet gebeurt, dan kunnen wij nog zo goed willen samenwerken, maar dan blijven we tegen grenzen aanlopen.
Ik denk dat we al een beweging gestart zijn met zijn allen. De IZA versterkt deze beweging. Blijft voor mij vraag die me intrigeert (en ik weet meerdere bestuurders met mij): Waar ben ik als zorgbestuurder nu eigenlijk verantwoordelijk voor? Wat mij betreft gaat deze verantwoordelijkheid de grenzen van de eigen organisatie voorbij, buiten de muren van je eigen organisatie….. en MET elkaar in de keten, in de regio……. En juridisch? Tsja…… ik zeg overgereguleerd! We hebben nog heel veel te overwinnen, maar ik ben een positief mens.
Tamara Kroll