Thuiszorgaanbieder krijgt brief van zorgverzekeraar. Of de thuiszorgaanbieder de lijst met klanten wil doornemen en van iedere klant die meer dan acht uur zorg per week krijgt, wil bezien of deze naar de Wet Langdurige Zorg (Wlz) overgeheveld kan worden.
Wat op het eerste gezicht een eenvoudig verzoek lijkt, is echter een majeure operatie. De zorgaanbieder moet klantprofielen toetsten en CIZ-indicaties arrangeren, om nog maar niet over het ongemak voor de klant te spreken. Voor de thuiszorg gebruikende klant komt deze vraag namelijk rauw op het dak vallen.
Hij doet namelijk z’n best om in lijn met het huidige overheidsbeleid zo lang mogelijk thuis te wonen. Familie en vrienden zijn ingeschakeld bij allerlei klusjes in en rond het huis, hij krijgt twee uur schoonmaakhulp van de gemeente en de wijkzuster kom ’s morgens en ’s avonds langs voor die dingen die hij echt niet aan zijn familie kan vragen. Het is een flinke inspanning, maar het lukt. En in je eigen huis wonen is natuurlijk heerlijk.
En dan die vraag van zijn thuiszorgaanbieder: of hij niet naar het verpleeghuis moet? Want dat is de implicatie van het verzoek van de zorgverzekeraar ‘of een klant onder de Wlz gebracht kan worden’.
Vertrouwensband krijgt knauw
Er zitten alleen maar nadelen aan een dergelijk verzoek. Ten eerste krijgt de vertrouwensband met de zorgaanbieder een knauw, want het lijkt erop alsof die hem kwijt wil. Ten tweede geeft dit onrust binnen de sociale omgeving; het verzorgingsregime moet opnieuw worden ingeregeld. En ten derde moet er een bureaucratisch en tijdrovend indicatieproces doorlopen worden. Terwijl alles naar wens functioneert!
Hoewel de zorgverzekeraar kosten bespaart door verzekerden naar de Wlz over te hevelen, bespaart het de zorgsector als geheel niets. Er is eerder sprake van een kostenverhoging: de administratieve lasten voor de thuiszorgaanbieder, de indicatiekosten van het CIZ en daarbovenop is zorg uit de Wlz duurder dan thuiszorg uit de Zvw.
Verzorgingshuis 2.0
Beloon thuiszorginstellingen voor de inzet van wijkgerichte oplossingen en het mobiliseren van de sociale omgeving met een messaging app. Breid de mogelijkheden van eerstelijns verblijf in de wijk uit, zoals met de vroegere wijkziekenboeg. Zorg verlenen in een dergelijke opzet is ongetwijfeld goedkoper dan overheveling naar een andere financieringsbron.
En er zijn meer mogelijkheden, die én aan de wensen van verzekerden voldoen én op de kosten letten. De zorgverzekeraar kan zelf het initiatief nemen en investeren in effectievere en klantgerichte ouderenzorg. Veel ouderen bijvoorbeeld geven aan het traditionele bejaardentehuis weer terug te willen. Ze willen kleiner wonen, zorg en voorzieningen dichtbij en sociale contacten met generatiegenoten. En zo’n modern ‘bejaardentehuis’ kan ook een buurtfunctie krijgen, met bijvoorbeeld een koffiebar met goede Wifi. Maak het aantrekkelijk voor buurtbewoners, studenten, senioren en ZZP-ers. Is zo’n verzorgingshuis 2.0 al eens serieus onderzocht? En zijn er maatschappelijke partners die mee willen doen?
Investeren in goede zorg verdient zich terug. Niet alleen voor de zorgverzekeraar, maar ook voor de klant en zijn sociale omgeving, die zo volop blijft meedoen in de maatschappij.
Communicatieadviseur in de zorg
