Als directeur van een patiëntenvereniging weet je natuurlijk dat een Huisartsenpost (HAP) veel goedkoper is dan de Spoedeisende Hulp (SEH). En je weet ook dat je voor ‘kleine aandoeningen’ beter op de HAP terecht kunt.
Als het goed is zijn alle Nederlanders zich ook van dit onderscheid bewust. En iedereen weet ook ‘met gemak’ een keuze te maken tussen beide locaties. We moeten wel een beetje op de centjes letten.
Naar de dokter
Maar de wereld is nog niet helemaal ideaal. Laatst had ik een klusje in huis gedaan. Ik wrikte een plank los en toen kreeg ik een klap te verduren. Op dat moment niets aan de hand. De dag erna zat ik in de auto en binnen een half uur kreeg ik veel pijn en kon mijn rechterarm niet meer bewegen. Mijn vrouw zat naast mij en heeft maar even geschakeld en met een arm kun je ook wel naar een veilige plek. Alhoewel, toch wel moeilijk om uit die auto die auto te komen… Ik kon me bijna niet meer bewegen. Het was avond en we waren in een andere stad. En gewone spreekuren houden om vijf uur op. Wat te doen? Naar de dokter natuurlijk! Mijn zoon was ook bij me, en die heeft ons naar de eigen woonplaats gereden. Ik heb het geluk dat ik bijna nooit naar de dokter hoef, maar de keerzijde daarvan is dat ik geen idee heb waar ik ’s avonds moet zijn. En vrouw en zoon wisten het ook niet.
Of het ziekenhuis?
Zoiets zoek je misschien op je i-Phone of Blackberry op. Maar hoe zoek je dan eigenlijk? Op het trefwoord zere arm? Dan is 112 bellen toch veel makkelijker! En je gaat van alles bedenken: die arm is natuurlijk uit de kom, en dat verhelpen ze alleen op de SEH. Of: ik heb een klein herseninfarct (linkerkant, want het gaat om mijn rechterarm) dus dan moet je in het ziekenhuis zijn. Pijn leidt tot bijzondere fantasieën!
HAP
Het enige dat ik wist is dat er op de weg naar huis een ziekenhuis zit. Dus daar maar langs. Met moeite uit de auto naar de balie van de (jawel!) SEH (niet beveiligd). Nergens een HAP te zien, ik dacht dat die dingen altijd bij elkaar zaten! Ik stond een beetje krom bij de balie. Het was zo wel heel goed zichtbaar dat ik hulp nodig had. Een mevrouw werd opgetrommeld. Was dat de dokter? Zij zei: ‘Je moet naar de HAP.’ Ik zei: ‘Ik heb pijn.’ Mevrouw twijfelde wat te doen. Ze zou het aan de drukke chirurg vragen. Ze liep even weg, kwam snel terug. Ik moest toch echt bellen met de HAP. Ze voelde nog wel even aan mijn schouders en constateerde dat er geen arm uit de kom was. Ik neem aan dat er voor die check geen DBC geopend is.
Mijn vrouw belde ter plekke met de HAP en moest een aantal vragen beantwoorden. Dat duurde even. Maar gelukkig, we mochten komen. Het was 1 kilometernaar de (wel beveiligde) HAP. En weer een auto in en uit. Na een kwartier werd ik al geholpen. Waarschijnlijk een ontsteking als gevolg van de uit de hand gelopen klus. Ik heb veel respect gekregen voor dat zeer kleine roze pilletje annex ontstekingsremmer en pijnstiller. Pijn weg, hulde aan de farmacie!
App ‘Dokter Dichtbij’
Achteraf veel tijd voor reflectie. Als je pijn hebt, ziet de wereld er anders uit en ben je ook niet altijd rationeel. En pijn is een sterkere prikkel dan geld. Hoe kun je mensen leiden naar de juiste zorg? Het is tijd voor een app ‘Dokter Dichtbij’ (geleverd door de zorgverzekeraars) die mij geografisch lokaliseert en op basis van het trefwoord ‘zere schouder’ en een eenvoudig keuzemenu leidt naar de juiste zorg om de hoek. Dat gaat tientallen miljoenen opleveren. Ik ben altijd al een voorstander geweest van een lagere zorgpremie. En minder pijn.