“Zo, jij ziet wit, heb je wel goed geslapen?” Wat een begroeting deze morgen! In de loop van de dag krijg ik te horen: “Wat hoest je toch, had jij niet beter thuis kunnen blijven?”
In mijn nieuwe functie als Casemanager Verzuim laat ik die opmerkingen eens bezinken. Heeft mijn omgeving invloed op mijn verzuim of toch tenminste op hoe ik me voel? Ja! Ik heb me vanmorgen uit bed gesleept, niet al te fit maar na een ontbijt en twee paracetamol ging ik het toch maar proberen. Ik heb kantoorwerk, dus ik hoef me fysiek niet zwaar in te spannen. Bovendien voel ik me niet ziek genoeg om thuis te blijven.
Ook vroeger had die omgeving al invloed. Als ik meende van school thuis te blijven, moest ik minstens 40 graden koorts hebben of geen vin meer kunnen verroeren. Op deze manier heb ik ook mijn kinderen grootgebracht. Mijn dochter riep vroeger wel eens: “Ik moet van jou half dood zijn wil ik thuis kunnen blijven!” En toch heeft het gewerkt. Laatst was ze helemaal niet lekker en riep zelf: “Ik ga toch naar stage want ik sta vandaag alleen en ze kunnen me echt niet missen!”
Argwaan
Pleit ik voor medewerkers die zich doodziek naar het werk slepen? Nee! Hoestende en proestende medewerkers worden door cliënten vaak met argwaan bekeken, ze zijn als de dood besmet te raken. Elkaar positief ondersteunen, werkt denk ik beter dan iemand naar huis praten. “Fijn dat je er bent, kan ik voor jou iets overnemen?” kan iemand de dag door helpen.
Drempel
Vaak weet een medewerker echt wel wat hij of zij wel of niet kan. En die drempel ligt voor iedereen anders. Ook als iemand weer gedeeltelijk aan het werk kan gaan, kan de omgeving helpend of remmend zijn. Een planner die zucht dat het ombouwen van de routes zo’n gedoe is of een planner die blij is dat je voor een paar uur je steentje weer bijdraagt.
Mijn werkdag zit erop. Ik pak mijn tas in en een collega zegt: “Fijn dat je er vandaag was. Vanavond met lekker met een dekentje op de bank zeker?” Ja, denk ik, dat is een mooi vooruitzicht!
Ans Boelens
Casemanager Verzuim ZuidZorg
