Eerder dit jaar ontving ik een uitnodiging voor een werksessie met professor Porter op 11 mei. Dat kwam eigenlijk slecht uit in mijn agenda dus aanvankelijk bedankte ik voor de eer. Om vervolgens op de bank thuis diezelfde avond mezelf af te vragen of ik nou niet erg dom was.
Ik ben elke dag bezig met de ontwikkeling van value based healthcare (VBHC) in Máxima Medisch Centrum. Nou kon ik in een werksessie met de bedenker van deze theorie van gedachten wisselen over de vraagstukken die mij bezig hielden en dan zou ik de kans voorbij laten gaan… Dat heb ik gelukkig dus ook niet gedaan.
Dagelijkse vragen
Belangrijkste dagelijkse vragen die mij bezig hielden op dat moment waren onder andere hoe ik VBHC van het uitvoeren van kleine projecten, zoals onder meer de ontwikkeling van uitkomstensets, naar de cultuur van de organisatie kan brengen. Hoe kunnen we zorgen dat iedereen elke dag in zijn handelen nadenkt over de toegevoegde waarde van wat hij doet? En heel belangrijk…hoe krijg je dat in de hoofden van medisch specialisten? En niet in die van een handjevol, maar in alle hoofden. Ik weet het… dit is erg ambitieus, maar het is mijn stellige overtuiging dat alleen dan VBHC onderdeel van de cultuur kan worden. En hoe kunnen we externe verantwoording over uitkomsten met elkaar gaan organiseren op een objectieve manier? Waarom sturen zorgverzekeraars daar niet op? Waarom stuurt VWS daar niet op? Ik was benieuwd wat professor Porter daar over te zeggen had.
In de werksessie, georganiseerd door The Decision Group, Amgen en Medtronic, vertegenwoordigden de deelnemers verschillende gebieden van de zorg, wat er voor zorgde dat de vraagstukken die besproken werden vanuit die verschillende perspectieven werden bekeken. Een ieder was van tevoren gevraagd zich voor te bereiden door aan te geven waar men de grootste uitdagingen zagen liggen in de toekomst als het ging om implementatie van VBHC; de “call for actions”.
En mijn vragen ten aanzien van VBHC bleken eigenlijk bij alle betrokkenen te leven. De richting voor de inhoud van de discussie met professor Porter was daarmee vrij snel duidelijk. Het was in het voorbereidende uur al waardevol om met elkaar het gesprek te hebben vanuit de verschillende perspectieven. Het is altijd goed om je eigen ideeën te toetsen bij andere mensen die bezig zijn met de implementatie van VBHC.
Porters antwoord
Porter vond de antwoorden op onze vragen natuurlijk in zijn eigen theorie. Als je de cultuur wilt veranderen zullen we de mensen die aantoonbaar VBHC implementeren moeten belonen. Als je wilt dat medisch specialisten de zorg verbeteren, dan zul je ze de data moeten geven op basis waarvan ze dat kunnen doen. Zorg ervoor dat ze een dedicated team om zich heen hebben, dat met hen de zorg verbetert en vernieuwt. Wees als zorginstelling transparant over die uitkomsten van zorg. En zorg er als regering voor dat er sprake van een objectief uniform systeem is. Natuurlijk was er ook de discussie over de huidige wijze van financiering in Nederland, die prijs en volume bij contractering meer als uitgangspunt heeft dan de waarde van de zorg. Een verandering op landelijk niveau daarvan zou een en ander vast kunnen bespoedigen maar ligt vooralsnog ook niet zo voor de hand.
Stug volhouden
Onderweg naar huis stelde ik mezelf de vraag of ik nou wat opgeschoten was met deze werksessie. Naast het feit dat het natuurlijk ontzettend leuk was om in discussie te kunnen met de bedenker van VBHC himself. Natuurlijk wist ik van tevoren ook dat het Nederlandse gezondheidszorg systeem niet direct een op een toepassing van de theorie van VBHC mogelijk maakt. Maar is dat dan een excuus om VBHC niet te implementeren? Want het gedachtegoed….dat is toch waar ik in geloof? En ja, professor Porter laat de uitdagingen waarvoor we staan, heel eenvoudig lijken met zijn overtuigingskracht. Kwestie van gewoon eraan beginnen, stug volhouden en elk klein resultaat goed met elkaar vieren. We maken het misschien te complex, terwijl het zo voor de hand liggend is.
Dingen mogelijk maken doordat je het langs de lat van VBHC legt…dat motiveert mensen. Professionals zijn vaak ooit professional geworden omdat zij iets goed wilden doen voor mensen met een ziekte. Die worden toch elke dag al geïnspireerd door het feit dat zij iets van waarde toevoegen aan het leven van hun patiënten? Dat maakt implementatie misschien echt makkelijker dan we denken. De grootste uitdaging ligt misschien meer in de organisaties die moeten zorgen voor informatie over de zorg, die moeten zorgen voor goede kostprijzen, die moeten zorgen voor gesprekken met zorgverzekeraars die over de juiste dingen gaan.
Energie
Dus was ik nou wat opgeschoten met deze werksessie? En wat ik ga doen met de call for action? Deze werksessie had me nog meer overtuigd van het belang van de implementatie van VBHC in mijn ziekenhuis. En van het feit dat de professionals een hele belangrijke rol spelen in die verandering, dat de integrated practice units (IPU’s) die wij al ontwikkeld hebben nog sterker neergezet kunnen worden en dat de beperkingen van ons stelsel ons niet moeten verlammen om VBHC te implementeren. Want ik ben ervan overtuigd dat werken met het gedachtegoed ons energie kan geven in een tijd waarin de ontwikkelingen van de zorg eerder energie kosten.
Katinka van Boxtel
Manager Zorggroep Beschouwend en Maxima Oncologisch Centrum
