Het raakt me als ik iemand uit de zorg tegenkom. Of een agent, of een leerkracht. Ik vind al deze mensen helden. Zij dragen onze maatschappij. De leerkracht vormt de maatschappij vanuit de klas, de agent waakt over ons en de zorg houdt ons gezond.
Maar we zijn blind geworden voor deze helden. De docent is een sufferd, agenten zijn lastposten en ambulancepersoneel wordt bekogeld. Helden verschijnen kennelijk pas rond 20:30 uur op de commerciële zenders in vreemde outfits. Ze bevriezen vuurballen die op de aarde afkomen. De kijkcijfers laten zien dat wij hunkeren naar helden, maar de levensechte helden zien we niet meer.
Een aantal jaar geleden gingen mijn ogen goed open: mijn nichtje van vier jaar oud werd ernstig ziek. Zij had een Wilms-tumor en werd opgenomen in het Sofia Kinderziekenhuis. Er volgden bestralingen en chemotherapie. Het blonde, vrolijke meisje werd kaal en geel. Je kijkt naar je nicht van wie je zielsveel houdt, je ziet je broers, je schoonzussen, de opa’s en oma’s. Niemand weet het meer, want iedereen is bang.
Opoffering
De verpleging en de artsen van het Sofia zorgden zowel voor mijn nicht als voor ons. Het geduld, de liefde en de kunde waarmee de verpleging voor al deze kinderen op de afdeling stond, maakte mij emotioneel. Dit was meer dan een vak uitoefenen, dit was veel meer dan op gezette tijden naar je werk gaan. Dit was opoffering, liefde en menselijkheid. Mijn nichtje werd vrolijk door haar verpleegsters. Ik word er nog emotioneel van als ik eraan denk. Ik zou deze dames het liefst een Ridderorde opspelden. Maar deze medailles vinden nooit hun weg naar de mensen op de werkvloer. Schaamteloos.
Je staat in het leven om te leren en zo leerde ik ook van die periode in het Sofia. Hoe vaak kijken wij aan de top niet louter en eenzijdig naar de data, maar vergeten we daarbij onze mensen? Ik ben door de verpleging in het Sofia een menselijkere directeur geworden: het veranderde mijn kijk op personeelsbeleid. We moeten veel beter voor onze mensen zorgen. Beter voor onze mensen voor de klas, beter voor de helden in de zorg en beter voor onze agenten.
Systeemdenken
Het ontbreekt aan waardering vanuit de overheid en de overheid is daarmee een slecht voorbeeld van hoe je met mensen omgaat. De salarissen zijn te laag en de werkdruk te hoog. Systeemdenken staat hoger op de agenda dan tijd geven aan het individu. Afhankelijk van je zorgverzekeraar krijg je acht minuten of tien minuten aan het bed. Je wordt plots zieker van je chemo dan voorheen: er is zonder dat je het weet voor een goedkopere chemo gekozen. Wie wil dit? Nou, in ieder geval niet de verpleging in Nederland, dat garandeer ik je!
Een systeem start vaak met goede intenties, maar na een aantal jaren wordt datzelfde systeem toch immoreel. Ik roep de bestuurders in de zorg, van de politiecorpsen en in het onderwijs op om een signaal af te geven richting de politiek. Kijk niet naar de vakbonden, maar neem zelf het heft in handen. Neem al je agenten, verplegers en docenten mee naar Den Haag.
Carl Sandburg schreef: “I am the people – the mob – the crowd – the mass. Do you know that all the great work of the world is done through me?” Geef onze helden toch eens waar zij recht op hebben!