Dit zou niemand accepteren. Toch doen we in het “ziekenhuis VWS” dat wel. De zieke patiënt “Gezondheidszorg” wordt op een brancard VWS binnengereden en moet behandeld worden. Dat kan niet direct. Het personeel is in overleg en er zijn eerst wat onderlinge onenigheden die moeten worden opgelost. Als de problemen zijn geklaard, wordt personeel bijeengeraapt uit politieke partijen die het voor het zeggen hebben. Voor patiënt “Gezondheidszorg” wordt een coalitie zorgplan opgesteld. Bij patiënt “Gezondheidszorg” komen een aantal diagnoses in aanmerking zoals vergrijzing, kostbare medicijnen en dure technologie. Echt zoeken naar de oorzaak is niet wenselijk want dat kan onaangename resultaten opleveren. Binnen het VWS-behandelteam ontstaat enige aarzeling.
De Behandeling
Plotseling krijgt iemand een helder idee. In het politieke vakblad stond dat er tegenwoordig een ziekte bestaat die “onnodige zorg” heet. Dat moet de diagnose zijn waar patiënt “Gezondheidszorg” aan lijdt. Iedereen enthousiast en er wordt direct een nieuwe afdeling voor onnodige zorg ingericht. Voordat de patiënt behandeld kan worden moet eerst de onnodige zorg geïnventariseerd worden. Omdat we weten dat onnodige zorg er is kunnen we het zorgbudget alvast verkleinen. Dat moet ook kunnen gezien de rapporten waarin dat staat. De behandeling doet VWS overigens niet zelf. Dat laten ze over aan het veld. VWS stelt alleen het raamwerk van de behandeling vast. Als de behandeling mislukt, licht dat aan de mensen in dat veld. Die moeten dan gestraft worden door hun zelfstandigheid af te nemen en ze verplicht in loondienst te nemen. Bijkomend voordeel is ook dat protesten dan minder goed naar buiten komen. Daar heeft de Overheid – de koepelorganisatie van ziekenhuis VWS – ervaring mee. Immers deskundigen in dienst van de overheid zoals onderwijzers, jeugdartsen en GGZ-psychiaters zijn in de organisaties zover naar achter geschoven dat management lagen ieder protest kunnen smoren.
Capaciteitsproblemen
Is bovenstaande cabaretesk? Misschien wel, maar inhoudelijk is het helaas niet ver van de realiteit. In plaats van een werkelijke analyse naar knelpunten in de zorg, wordt die zorg overladen met visies en projecten. Huisartsen bezwijken nu al onder het werk en de regeldruk en door capaciteitsproblemen lukt het niet de post corona-wachtlijsten weg te werken. Ondertussen promoten VWS en de NMA “effectieve en passende zorg” en verwachten tientallen miljarden aan besparingen in de toekomst ondanks de bedenkingen van de Algemene Rekenkamer en de SIRM-rapportage. Dit laatste rapport verwacht op grond van buitenlandse literatuur en onder talloze aannames dat de theoretische opbrengst van “effectieve zorg” hooguit 6% van 24 miljard zou kunnen zijn. Dit met een marge van 1 tot 12% terwijl de opstartkosten 100 miljoen bedragen en daarna ieder jaar 60 miljoen met een looptijd van 15 jaar!
Maar goed, het project leidt de aandacht af van de grootschalige fraude in de langdurige zorg en de torenhoge kosten van de zorgbureaucratie.
Robert W. Kreis
Chirurg, N.P.
Het is precies de spijker op zijn kop. Niks overdreven dus. Een zorgverlener die zoveel fouten zou maken, geen goede diagnose en geen goede behandeling, wordt ontslagen. In een volgende blog horen we graag je oplossing.
Met een chronisch ziek kind hebben wij, tot haar overlijden, 17 jaar in de medische molen gezeten bij zowel zelfstandigen als in loondienst praktijkhoudend (huisarts, kinderartsen/regionale ziekenhuizen, metabool specialisten/academische ziekenhuizen). We vinden de professionaliteit, bekwaamheid, medemenselijkheid en empathie van professionals in loondienst absoluut niet op een lager niveau staan dan hun zelfstandigen in de branche.