Kortgeleden meldde zich een uroloog uit Den Haag in mijn praktijk met het verzoek hem bij te staan in een tuchtzaak over zijn gedrag op Twitter. Is dit echt waar? Nee. Zou ik het opschrijven en online publiceren als het waar was? Nee.
Richtlijnen voor gebruik
Er wordt lustig op los getwitterd door artsen en andere hulpverleners in de zorg. Het Rijnstate ziekenhuis houdt zelfs een twitterspreekuur. Twitter kan leuk en informatief zijn. Zo vernam ik onlangs via Twitter dat de British Medical Association een richtlijn voor het gebruik van social media door artsen en studenten geneeskunde het licht heeft doen zien.
KNMG
In Nederland is er nog geen algemene richtlijn voor het gebruik van sociale media door zorgverleners. Volgens sommigen is dat ook niet nodig en volstaan de huidige KNMG richtlijnen, waaronder de gedragsregels voor artsen. Ik ben het daar niet mee eens, en de KNMG kennelijk ook niet, want er wordt gewerkt aan een richtlijn voor het gebruik van sociale media.
Uitgangspunten
Een dik boekwerk behoeft een dergelijke richtlijn niet te zijn. Enkele uitgangspunten volstaan, die vooral neerkomen op bewustwording van de snelheid en kracht van sociale media; je kunt er zelfs president van de VS mee worden. De keerzijde is dat een kleine online uitglijder via sociale media een sneeuwbaleffect met grote gevolgen kan hebben.
Gedragsregels 2.0
In afwachting van de gedragsregels 2.0 van de KNMG – die zelf al twittert dat het een lieve lust is – moeten zorginstellingen en zorgverleners het maar even blijven doen met gezond verstand en de huidige offline richtlijnen zelf online toepassen.
Eerstelijns tips
Een paar eerstelijns tips, voortkomend uit een brainstormsessie samen met Anton Ekker, juridisch adviseur bij Nictiz, kunnen wellicht vast helpen bij veilig twitteren in de zorg:
- Twitter geen gegevens die herleidbaar zijn tot individuele patiënten;
- Realiseer je dat ‘anoniem’ niet altijd gelijk staat aan ‘niet herleidbaar tot individuele patiënten’;
- Realiseer je dat informatie op sociale media vaak bestaat uit van ‘horen zeggen’. Dergelijke informatie is een valkuil voor artsen;
- Ga behoedzaam om met (het reageren op) patiënten die zelf persoonlijke informatie openbaar maken;
- Wees je bewust van het virtuele imago dat je creëert: informatie over je privéleven kan gevolgen hebben voor de geloofwaardigheid in jou als professional en voor het vertrouwen in de gehele beroepsgroep.