Onderweg naar de HIMSS 2018 in Las Vegas moest ik onwillekeurig terugdenken aan eerdere edities. Twaalf jaar geleden, in 2006, was ik op de HIMSS in San Diego. Ik zat nog in mijn naïeve ICT-periode en dacht dat innovatie en implementatie snel en efficiënt gingen.
Het was de tijd waarin de migratie van papieren dossiers naar digitaal nog volop in gang was. In het Flevoziekenhuis hadden we, als eerste in Europa, een online ziekenhuis-afsprakenportaal waar de KNO al vragenlijsten naar de patiënt stuurde. En met de landelijke KNO-vereniging hadden we de gestandaardiseerde medische terminologie bijna af. Het afsprakenportaal had vanaf het idee van onze gynaecoloog tot de livegang slechts een half jaar geduurd. Bij de KNO hadden we al de tweede versie van ons zelfgebouwde digitale EPD-tje en was de papieren status een herinnering. Deze naïeve periode heb ik helaas al lang af moeten sluiten.
Klikcultuur
In San Diego buitelden de EPD-leveranciers zoals EPIC en Cerner over elkaar met mooie programma’s. Mij viel op dat ze in essentie nogal veel op elkaar leken in de basis, de medische zorgdocumentatie. De aandacht ging vooral naar logistiek en data uitwisseling. En de ‘klikcultuur’ van ellenlange kliksessies, zag ik al aankomen. Ik heb daar ook mooie dingen gezien, zoals een zorgpadtool waar je het zorgpad bij elkaar kon slepen en onderliggend alles meeging. En een rudimentair intelligente big data-toepassing voor beleidsondersteuning. Helaas waren het demo’s, want in de praktijk komt het nog steeds weinig voor.
Van slechts één EPD werd ik echt enthousiast. Het EPD van het Amerikaanse leger. Het systeem was misschien wat archaïsch, maar wereldwijd konden de militaire dokters alle relevante medische informatie van zowel soldaten als hun familie wereldwijd in elke legerbasis of ziekenhuis ingezien worden. Het verbaast me nog steeds dat we dit in ons kleine kikkerlandje niet voor elkaar krijgen. Ook de integratie van zorg bij de zorgaanbieder/verzekeraar Kaiser Permanente, was indrukwekkend, maar eigenlijk ook nergens breed aangeslagen.
Zeuren
De beste dingen voor de praktijk heb ik echter meegekregen van de gesprekken met collega-zorgverleners. Hoe Amerikaanse kinderartsen saaie ‘healthy child exams’ moeten registreren, leidend tot klikfestijnen. Het nut van de portretfoto in het EPD. En toen ik even bewust afdwaalde bij een referentieziekenhuisbezoek met allemaal mooie digitale spullen vroeg ik even op de werkvloer waar ze echt blij mee waren. Het antwoord was “single sign on”. Dus ik wist waar ik in ons ziekenhuis de komende jaren over moest gaan zeuren. En helaas duurde het ook jaren.
Bij deze editie van de HIMSS heb ik ook wat verwachtingen. Ik hoop enkele echte big data-toepassingen te kunnen zien die concreet gebruikt kunnen worden. Ik hoop invoermogelijkheden voor medische statussen te zien die echt prettig werken met tekst- en logistiekpredictie. Ik hoop patiënten-communicatiemiddelen en -portalen te zien waar een brede patiëntengroep echt beter van wordt in plaats van service voor de digitale happy few. Ik hoop te zien hoe mensen transmuraal begeleid worden door de zorgverleners gezamenlijk om hun meer grip en begrip te geven op ziekte en gezondheid. En vooral hoop ik weer enkele dingen op te pikken waar wij dokters en patiënten echt wat aan hebben in de komende jaren. Dingen om bij ons in het Flevoziekenhuis weer even goed over te gaan zeuren.