De beroemde tv-reporter die, als de camera uit is, grijnst: “Ik heb u ook geen kans gegeven, hè.” De ambitieuze verslaggever van een regionale krant die onder de indruk is van de betrokkenheid van een zorgbestuurder maar na het achtergrondgesprek zegt: “Geweldig hoe u dicht u op uw cliënten staat, maar ik schrijf er niets van op.”
De ervaren bestuurder die verbaasd is dat van een interview van anderhalf uur maar een halve minuut wordt uitgezonden. De goedwillende bestuurder die door de raad van toezicht wordt gedwongen geen openheid van zaken te geven, waardoor de crisis verhevigt. De brave bestuurder die denkt dat de hoofdredacteur de koppen boven de artikelen maakt. Opmerkingen in de wandelgangen na de presentatie van het kwartaalblad Lucide voor bestuurders en toezichthouders. Het eerste nummer heet “Goede pers, slechte pers”.
Omgaan met de pers
In de discussie op het toneel valt de lijdelijkheid van veel zorgbestuurders en toezichthouders op als het om reputatie en communicatie gaat. Het eeuwige wegduiken en schuilen. Het mantra stilzitten als je geschoren wordt. Kortom: het maar niet willen begrijpen hoe het werkt.
Dat blijft verbazen in een tijdperk dat alle autoriteiten hun legitimiteit moeten verdienen. Dat je als onzichtbare bestuurder ten dode bent opgeschreven. Dat je de dialoog aan moet gaan met alles en iedereen. Dat je je communicatieafdeling wel kan opheffen, omdat je die dames de hele dag stukjes laat schrijven die niemand leest. In een tijdperk dat je het gesprek aan moet gaan met je raad van toezicht over hun onvoorwaardelijke steun en zichtbaarheid als je tijdens een crisis volledige openheid van zaken gaat geven.
Alles geoorloofd
Ik moest denken aan de ogen van Emile Roemer. Ze waren wijd opengesperd. Vol ongeloof, verbijstering zelfs. Het gebeurde tijdens het eerste verkiezingsdebat toen Mark Rutte hem te grazen nam. Roemer verloor in die paar seconden de verkiezingen. Je zag hem denken: O , zó werkt het dus, als het er echt om gaat. Dan is dus alles geoorloofd. Na afloop sloeg Rutte een arm om zijn schouder. Haha, die Emile. Even goeie vrinden, toch? Biertje?
Welkom in de echte wereld.
In de zaal had de bestuurder van Vierstroom, die van de opmerking dat mantelzorgers verplicht moeten mantelzorgen, nog gezegd dat Lilian Marijnissen van de Abvakabo best aardig is als je een kopje koffie met haar drinkt. In de weken daarvoor was Jeroen van den Oever tot de grond afgezaagd met aanvallen vol feitelijke onjuistheden en klachten over de hoogte van zijn salaris. Marijnissen weet hoe je het spel speelt. Jeroen, jongen, wat heb je een mooi kantoor. Ja graag, nog één klontje suiker.
Neem dan de ex-bestuurder. Willeke Stadtman was de baas was van Osira Amstelring. Ze noemde het beestje maar eens bij de naam. De SP, de Abvakabo en Het Parool zijn één pot nat met hun voortdurende populistische aanvallen op Osira. Natuurlijk ging er iets niet goed, maar dit?
Proactieve opstelling
Als vice-voorzitter van brancheorganisatie Actiz had ze gepleit voor een proactievere opstelling. Ze had geen gehoor gevonden. Actiz bood Osira geen enkele steun tijdens de crisis. Daarom had ze het lidmaatschap opgezegd.
Ik hoorde dat Actiz een imagocampagne wil beginnen. Duur en kansloos. Maar wel veilig.
Neem dan de goed ingevoerde NOS-redacteur gezondheidszorg Rinke van den Brink. Hij stelde het maar eens scherp in de zaal. De bestuurders en toezichthouders van het Maasstad Ziekenhuis (klebsiellabacterie) waren incompetent. Bestuurder Paul Smits kreeg een bonus van de raad van toezicht als het ziekenhuis steeg in de top 100 van het AD.
Gek dat niemand reageerde, zei Van den Brink na afloop.
Ewoud Nysingh
communicatiestrateeg
Twitter: @EwoudNysingh
www.nysingh.nu
www.dereputatiecoaches.nl