Een klein jaar geleden presenteerde ik de resultaten van de denktank (Ont)Regel de Zorg: dokters en verpleegkundigen besteden veertig procent van hun tijd aan administratie. Ik vind veertig procent een schrikbarend hoog percentage, maar schokkender was misschien dat veel zorgverleners niet verbaasd leken. ‘We weten wel dat we teveel tijd kwijt zijn aan administratie, maar wat doe je eraan?’
Daar had ik niet gelijk een antwoord op, maar genoegen nemen met de status quo leek mij geen optie. De denktank was er toch niet voor niets geweest?! Ik klom in de pen en schreef mijn vorige blog voor Skipr waarin ik zorgverleners opriep de strijd aan te gaan met administratie. Vlak daarna werd ik gebeld door een lid van de Raad van Bestuur uit het Spaarne Gasthuis. Of ik kon helpen bij die strijd? Daar hoefde ik niet lang over na te denken.
Wat ik van mijn werk in de denktank wist, is dat regeldruk voortkomt uit talloze kortdurende handelingen. Het was dus zaak iedereen in het Spaarne Gasthuis ervan te doordringen dat iedere extra muisklik, ieder extra vinkje, ieder extra formuliertje de essentie van het probleem is, ook al kost de afzonderlijke handeling maar weinig tijd.
En wat blijkt, (ont)regelen hoeft dan niet heel ingewikkeld te zijn en leidt altijd tot enthousiasme bij zorgverleners. Een voorbeeld hiervan is het besluit om de vrijwillige indicatoren voor de transparantiekalender niet aan te leveren. Dat scheelde een hoop uitzoekwerk. Een ander voorbeeld is het schrappen van een papieren opnamenboek dat om nooit opgeklaarde redenen tot enkele maanden terug nog gebruikt werd. En de ICT-afdeling heeft arts-assistenten blij gemaakt door uit te leggen hoe het verdelen van zogeheten mdo-brieven een simpel klusje wordt als zij de ingewikkelde mailwisseling met overgetypte namen en geplakte screenshots vervangen door een paar klikken in het elektronisch patiëntendossier.
Eind goed, al goed? Helaas niet. Integendeel zelfs. Er is nog veel te doen en veel daarvan is niet eenvoudig. De talloze proces- en structuurindicatoren die veel bureaucratie veroorzaken zijn helaas niet in een handomdraai vervangen door een set van perfect toegesneden outputindicatoren, die ook nog realtime sturingsinformatie geeft. Elektronische patiëntendossiers die net zo intuïtief werken als moderne smartphones zijn er ook niet van vandaag op morgen. Oftewel, het begin is er maar de finish is nog niet in zicht.
Een ziekenhuis (Ont)Regelen voelt als het lopen van een marathon. Des te verder je komt, des te zwaarder het wordt. De eerste stappen zijn het simpelst, maar dat laatste het belangrijkst. ‘No pain, no gain!’ roepen mijn loopmaatjes als ik dreig af te haken. Het Spaarne Gasthuis blijft daarom (Ont)Regelen. De komende maanden, het komende jaar en misschien nog wel veel langer. We roepen iedereen in de sector op om eveneens te volharden. Want anders dan bij het lopen van een marathon kun je met (Ont)Regelen de finish niet alleen bereiken.