Al jaren doet Van de Bovenkamp bij Erasmus School of Health Policy & Management (ESHPM) onderzoek naar de rol van patiënten in de zorg. Ze richt haar vizier op zelfmanagement en eigen regie in de spreekkamer. Daarnaast neemt ze de manier waarop zorgorganisaties patiënten betrekken bij kwaliteitsverbeteringen onder de loep. Ook heeft ze aandacht voor de rol van patiëntenvertegenwoordigers in beleidsontwikkeling.
De patiënt centraal
“Je hoort overal dat de patiënt centraal moet staan”, zegt Van de Bovenkamp in een interview in Medisch Contact. “Dat klinkt ook prachtig. Niemand gaat zeggen dat dat een slecht idee is. Maar het is makkelijker gezegd dan gedaan. Niet alle patiënten willen dezelfde dingen, hoe ga je om met die verschillen? Hoe zorg je ervoor dat je recht doet aan die diversiteit als je patiënten wilt betrekken bij kwaliteitsverbeteringen?”
Regels en de patiënt centraal
“Dan is het van belang dat je je beleid niet alleen aan de mondige meepraters aanpast”, vervolgt Van de Bovenkamp. “Als we de patiënt centraal willen zetten, wat betekent dat voor de regelgeving in de zorg? Artsen hebben bijvoorbeeld te maken met richtlijnen of ander organisatiebeleid. Wat moeten ze doen als patiënten dingen willen die daartegen ingaan? Dat levert lastige situaties op voor artsen, omdat ze hun eigen mening over goede zorg hebben en omdat ze aan regels gebonden zijn. In mijn onderzoek wil ik die complexiteit naar voren halen.”
Het moet gaan om een radicale omkering van doen en denken!
Zonder patiënt en/of cliënt die op enig moment (tijdelijk) ‘zorg-afhankelijk’ is, bestaan er geen zorgprofessionals, medisch specialisten en/of zorgorganisaties!
Het vertrekpunt is dus altijd degene, die hulp of zorg zoekt of nodig heeft. Zij dienen te alle tijden bepalend te zijn!