De Raad van Advies van het Nationaal Referentiecentrum Dyslexie (NRD) slaat alarm over de kwaliteit van de zorgverlening aan ernstig dyslectische kinderen. Volgens de raad heeft de opname van dyslexiezorg in het basispakket een grote stroom ondermaatse hulpverleners aangetrokken.
Diagnostiek en behandeling van dyslexie worden sinds 2009 vergoed uit de basisverzekering. Volgens de Raad van Advies van het NRD heeft de vergoedingsregeling een markt in het leven geroepen waarop allerlei partijen snel geld proberen te verdienen. De raad wijst daarbij vooral naar de koepelorganisatie van onderwijsbegeleidingsdiensten Edventure. Volgens de raad zijn tal van schooladviesdiensten onder de vlag van Onderwijszorg Nederland (ONL) uit financieel gewin dyslexiezorg gaan aanbieden.
Spoedcursus
Deze aanbieders hanteren volgens de raad niet-beproefde methodes, die worden aangeboden door personeel dat met een cursus van een paar dagen tot dyslexiebehandelaar is opgeleid. Gemakshalve wordt de behandeling standaard op school aangeboden. “Ga je met je kind naar de wijkverpleegkundige als je eigenlijk bij een kinderarts moet zijn?”, licht Michel Ekkebus, GZ-psycholoog en voorzitter van de NRD-adviesraad de bezwaren toe. “Nee! Maar dat gebeurt wel bij de diagnostiek en behandeling van dyslexie. Toch al drukke ouders vinden het prima, omdat ze anders nog eens met hun kind na school naar een instituut moeten. Ze weten echter niet dat er veel nadelen kleven aan de behandeling op scholen. Ouders zijn niet of nauwelijks betrokken bij de behandelingen. De mogelijkheden die een goede behandelaar heeft om bij complexe situaties ruggespraak te houden is er niet. De ‘dyslexiezorgverlener’ heeft vaak een spoedcursus gehad en heeft niet de vereiste vooropleiding. Ouders krijgen te maken met een ONL-behandelaar die in veel gevallen geen psycholoog of orthopedagoog is, maar opereert onder supervisie van een psycholoog of orthopedagoog.”
Kwaliteitscriteria
Het NRD vindt dat kwaliteitszorgverleners en zorgverzekeraars samen moeten optrekken om strakke criteria op te stellen die de kwaliteit van dyslexiezorg moeten waarborgen. Op papier is deze waarborg er in de vorm van het protocol Protocol Dyslexie Diagnostiek en Behandeling, dat is ontwikkeld door het College voor Zorgverzekeringen (CVZ). Het NRD is mede in het leven geroepen om toe te zien op de borging van dit protocol. In de praktijk blijkt het protocol volgens Ekkebus een wassen neus. “Het kaf moet van het koren worden gescheiden”, vindt Ekkebus. “De zorgverzekeraar die collectief geld uitgeeft, de dyslectici en hun ouders wordt zand in de ogen gestrooid als wordt gezegd dat het protocol wordt gevolgd. We willen dolgraag dat zorgverzekeraars harde kwaliteitscriteria opstellen met én voor de beroepsgroep. Bij de fysiotherapie is het ook zo gegaan en sindsdien levert die beroepsgroep veel betere zorg.”
