Eenvijfde van de ouderen wil het liefst wonen in een verzorgingshuis oude stijl. Maar het verzorgingshuis is voor hen geen optie meer, omdat het kabinet die woonvorm sinds 2013 niet langer vergoedt. Daarom ontwikkelen zorgorganisaties voor deze groep ouderen nieuwe combinaties van wonen en zorg. Dit schrijft de Volkskrant.
De krant baseert zich op onderzoek van kennisorganisatie Platform31 in samenwerking met de brancheorganisaties van woningcorporaties (Aedes) en van zorgondernemers (ActiZ). Zij onderzochten twaalf experimenten in voormalige verzorgingshuizen. Ouderen die daar wonen, moeten apart betalen voor de huur en voor een zorg- en dienstenpakket.
Ouderen moeten zo lang mogelijk thuis blijven wonen, maar uit het onderzoek blijkt dat een aanzienlijk deel liever zou willen wonen als in het voormalige bejaardenhuis. Dat is vooral vanwege de 24-uursalarmknop, maar ook vanwege de gezelligheid. Het gaat merendeels om vrouwen die voor 1945 zijn geboren en alleen AOW ontvangen. Veel zorgaanbieders lukt het niet deze nieuwe combinatie van zorg en wonen aan te bieden tegen een prijs die betaalbaar is voor weinig koopkrachtige ouderen.
Koste wat kost thuis wonen
Eenvijfde van de ouderen wil weliswaar in een verzorgingshuis wonen, maar een meerderheid juist niet. Uit een onderzoek in Rotterdam van het instituut Beleid en Management Gezondheidszorg van de Erasmus Universiteit blijkt dat 63 procent van de 70-plussers ‘koste wat kost’ thuis wil blijven wonen; 26 procent zegt alleen te willen verhuizen naar een verzorgings- of verpleeghuis als er ‘echt geen andere optie is’. Wel zijn zij door hun verminderde mobiliteit en steeds kleiner wordende sociale netwerk steeds meer aangewezen op hun buurt. Voorzieningen en winkels op loopafstand, goed openbaar vervoer en geschikte huisvesting ondersteunen ouderen om te voorzien in hun primaire levensbehoeften. Ook de ervaren veiligheid in de buurt en de sociale relaties tussen buurtbewoners hebben veel invloed op het welzijn van ouderen.
Om ouderen zo lang mogelijk thuis te laten wonen, is er in Rotterdam de wijkaanpak ‘Even Buurten’. Dit experiment beoogt de formele en informele netwerken rondom ouderen te ondersteunen. Uit het onderzoek naar de processen en effecten van deze aanpak blijkt dat er nog niet echt sprake is van een integrale wijkaanpak, volgens socioloog Hanna van Dijk. “De noodzakelijke randvoorwaarden op het niveau van beleid, organisaties en buurten ontbreken, waardoor professionals vaak gedwongen worden integrale zorg en ondersteuning te bieden ondanks in plaats van dankzij prikkels vanuit de bredere (beleids-) context waarbinnen zij opereren.”
