© Inside Creative House / Getty Images / iStock
Het focussen op passende zorginterventies helpt zorgorganisaties om het personeel slim in te zetten. En inkopers bij zorgkantoren zullen er hun inkoopbeleid op aanpassen.
Kennisinfrastructuur
Dat hoopt minister Conny Helder te bereiken. Zij schrijft dit in haar kamerbrief over de kennisinfrastructuur in de Wlz. Haar ideeën sluiten aan bij het voornemen in het coalitieakkoord om kritisch te kijken naar de kosteneffectiviteit in de Wlz. “Passende zorg is de norm en zal de mogelijkheden tot maatwerk en kwaliteit vergroten”, zo schrijft Helder.
Ouderenzorg en ghz
Zorgaanbieders wordt verzocht samen te werken met kennisinstituut Vilans. Vilans gaat de bestaande kennis inventariseren voor de ouderenzorg en de gehandicaptenzorg en deze bij elkaar brengen. Hieruit moet een “kennisplatform passende zorg” ontstaan. Artsenorganisaties Verenso en NVAVG zijn begonnen met de ontwikkeling van richtlijnen.
Ggz
In de langdurige ggz zijn zorgaanbieders ook bezig met het opstellen van een kennisagenda. Het Trimbos instituut is hier de leidende organisatie. Anders dan in de ouderenzorg, werken beroepsorganisatie in de ggz al langer aan multidisciplinaire richtlijnen en kwaliteitsstandaarden.
Passende zorg
Minister Helder wil passende zorg in de langdurige zorg op een vergelijkbare manier als in de curatieve zorg organiseren. Zo komt alles helemaal goed. “Passende zorg komt samen met en gezamenlijk rondom de patiënt tot stand, ondersteund door informatie passend bij de vaardigheden van de patiënt.” Wie wil dat nou niet?
Op zich is passendheid in de zorgverlening vanzelfsprekend, maar de koppeling met de bekostiging ervan roept vragen op. Passend op het individu ( mensen zijn uniek ), passend bij de waarden en normen van het individu, familie, regio ( cultuur ) en van de hulpverlener ( beroepscultuur en actueel peil wetenschap ) zal basis in de individuele professionele hulpverlening blijven, toch? Natuurlijk zijn ook zakelijke kwesties aan de orde als toegankelijkheid, beschikbaarheid en betaalbaarheid. Maar omdat “zorg” een containerbegrip is, lijkt de politieke term “passende zorg” niet geschikt om duidelijke afspraken te maken. Basis van individuele zorgverlening is het vertrouwen van de hulp/zorgvrager in de deskundigheid van de verpleegkundige, verzorgende, arts of paramedicus die IN deze betrokken zijn of worden. Of gaat het om bezuiniging?
Er kan wel effectiever worden gewerkt door te kijken wat wel en niet werkt. Bijv. het registreren van basisindicatoren vanuit Kwaliteitskader. Wat levert dit daadwerkelijk op? Zelfsturende teams of aansturing vanuit een of meerdere lagen management? Bewonersbesprekingen? Multidisciplinaire overleggen? Onder welke omstandigheden is het effectief en wanneer niet? Volgen van E learnings en er geen vervolgprogramma aan koppelen? Het effect van VAR/PAR ten opzichte van zeggenschap in de reguliere communicatielijnen? Er wordt zoveel gedaan zonder dat het maar iets bijdraagt. Lange processen als het gaat om aanpassen van functieprofielen die vervolgens niets of nauwelijks zijn gewijzigd. Zo kan ik nog wel een poosje doorgaan.
Pas op voor nieuwe kostbare tijdrovende scholingstrajecten en vinkjescultuur 3.0
Wat zeker ook moet gebeuren is een veel beter preventiebeleid en dan met name op het gebied van voedings- en beweegpatroon. Daartoe dient er een continue mediacampagne gevoerd te worden. Gefinancierd door zorgverzekeraars en Rijksoverheid, want de vruchten ervan worden geplukt in cure en care.
.
Dit zal geen snelle resultaten opleveren, maar als men er 10 jaar geleden mee begonnen was, was de druk op de zorg nu minder groot geweest. En helemaal als men er 20 jaar geleden mee begonnen was. Toen was al duidelijk dat een goed voedings- en beweegpatroon veel ziekte kan voorkomen, uitstellen of minder ernstig maken.