De Tweede Kamer debatteert donderdag over de woningbouwplannen van het kabinet. Er wordt onder meer gepraat over het plan ‘Wonen en zorg voor ouderen’. Daarin staat dat er tot 2030 290.000 woningen voor senioren moeten worden gebouwd, waarvan 80.000 in een geclusterde woonvorm.
Plan B
De bouw van woonzorgcomplexen moet de hoogste prioriteit krijgen, stellen de organisaties die samenwerken in de Seniorencoalitie. “Want er bestaat nu een grote kloof tussen zelfstandig wonen en opname in een verpleeghuis”, aldus de coalitie. Volgens brancheorganisatie ActiZ staan op dit moment 20.000 mensen op de wachtlijst voor een plek in een verpleeghuis. “En de behoefte aan verpleegbedden stijgt alleen maar, terwijl het kabinet het aantal plekken in verpleeghuizen niet verhoogt.”
In de brief uit de Seniorencoalitie ook haar zorg over de haalbaarheid van de woonzorgplannen, onder meer door de stikstofcrisis, het gebrek aan geschikte bouwlocaties en de stijgende kosten. De Seniorencoalitie wil daarom weten of het kabinet een plan B heeft. Bovendien dient er volgens de coalitie geïnvesteerd te worden in wijken en buurten, zodat ouderen actief kunnen blijven meedoen en een vraag naar zorg voorkomen wordt. Ook ActiZ maakt zich grote zorgen over het gebrek aan voldoende passende woningen voor ouderen en vindt de opties om langer zelfstandig te wonen nog beperkt. Op donderdag 9 februari debatteert de Kamercommissie Binnenlandse Zaken met minister Hugo de Jonge (Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening) over de bouwopgave in Nederland.
Als plan A al haalbaar is en de woningen er wel komen, worden de (veelal oudere) mensen dan niet meer (serieus) ziek in die nieuwe woningen? Waar komen die professionele werkers dan vandaan? Waarschijnlijk is het sociale netwerk, wat een aantal mensen nu nog hebben, met het nieuwe huis naar de gallemiezen geholpen.
Wanneer dringt het dan eindelijk door dat onze manier van zorgen voor de patiënt/ cliënt, dat langzaam maar zeker vanaf 1945 ontstaan is en steeds nadrukkelijker professioneel bepaald wordt, al langere tijd niet meer haalbaar is? In de komende jaren al helemaal niet meer.
Het wordt hoog tijd dat wij werk maken van een nieuwe manier van zorgen (een ánder ziekenzorg systeem, een ander model) voor de zieke medemens. Waarbij de gemeenschap (multicultureel en zeker ook jongeren!) bij de zorg voor de zieke medemens, structureel betrokken wordt. En dat er evenwaardige zorg, vanuit de zieke medemens, diens naasten, de professionals én de gemeenschap (vrijwilligers) kansen krijgen om tot ontwikkeling te komen. Dat gaat (helaas nog) niet van zelf. Een Samen Zorgen Huis, een bijna ziekenhuis thuis, zou daarbij tot ontwikkeling gebracht kunnen worden en op veel plaatsen de samenleving, het samen leven, verbeteren.
Experimenteren met een Samen Zorgen Huis, vraagt echter moed en durf van beslissers zowel in de zorg als in de politiek. Vanaf de begin jaren 80 van de vorige eeuw zijn bepaalde hospices zo ontstaan en hebben al lang hun verdienste aangetoond. Wat goed is voor stervende mensen kan ook goed zijn voor veelal oudere mensen die in de laatste jaren van hun leven in een draaideur met het ziekenhuis, of mogelijk in het verpleeghuis, terecht komen.
Samen Zorgen in een Samen Zorgen Huis is zorg mét toekomst.
Pieter van der Hooft, zorgarchitect en wijkverpleegkundige (niet praktiserend)