Geen wijkverpleegkundige
‘Stel, een patiënt wordt ontslagen uit het ziekenhuis, maar moet thuis nog wel specialistische medicatie krijgen,’ verduidelijkt Jitske Hegge, poliklinisch apotheker in het MCL. ‘Als die medicatie via een injectie moet worden toegediend, komt daar nu meestal een wijkverpleegkundige voor langs. Stel dat de patiënt zelf het medicijn kan toedienen, dan kan de wijkverpleegkundige worden ingezet voor een patiënt die anders in het ziekenhuis zou moeten blijven. Een medewerker van de apotheek kan de noodzakelijke begeleiding bieden bij het zelfstandig leren toedienen, waardoor de thuiszorg minder of niet hoeft te komen. Dat betekent in de keten dus minder belasting van de eerste én de tweede lijn.’
Het idee klinkt simpel, en dat is het ook, voegt Mariska Veenstra van zorgverzekeraar Zilveren Kruis toe. ‘Maar dat betekent helaas niet dat je het eenvoudig kunt realiseren. Om te beginnen moet je de voorschrijvers meekrijgen. Specialisten en huisartsen zijn deze manier van werken niet gewend. Ze zijn gewend een wijkverpleegkundige in te zetten. Dat verander je niet van de ene dag op de andere. Dat vraagt om een ‘cultuuromslag’’.
Farmaceut overtuigd
Ook fabrikanten moeten worden overtuigd. ‘Ik benaderde de fabrikant van een medicijn dat naar mijn idee geschikt was om door de patiënt zelf te worden toegediend,’ vertelt Jitske Hegge. ‘De farmaceut vond echter dat dat middel daar niet geschikt voor was. Vervolgens ben ik bij de thuiszorg te rade gegaan, en daar wist men uit ervaring dat je dat middel wel degelijk zelf kunt toedienen. Ik ging weer terug naar de farmaceut, en daar lieten ze zich overtuigen. Zo zie je maar, mensen zijn altijd gevoelig voor de kracht van argumenten. En iedereen ziet ook wel dat de capaciteitsproblemen in de zorg groot zijn en dat er iets moet gebeuren.’
Idee is schaalbaar
Vooralsnog is het plan gebaseerd op slechts enkele medicijnen vanuit de poliklinische apotheek, maar dat kan veranderen. ‘Het idee is schaalbaar, een belangrijke voorwaarde voor succesvolle innovatie. Ook reguliere apotheken kunnen meedoen, en het kan om een groot aantal medicijnen gaan. In potentie kun je dit plan doorvoeren voor duizenden patiënten en misschien wel meer.’
Dat alles vraagt wel om zorgvuldige begeleiding. ‘Je kunt het niet laten bij een keertje voordoen aan de patiënt en dan zeggen: succes ermee, als u vragen hebt, belt u maar. Je moet er de tijd voor nemen. Net zo lang begeleiden totdat de patiënt het vertrouwen heeft dat hij of zij het zelf prima kan. En toch een thuiszorgmedewerker laten komen als het onverhoopt niet lukt.’
Decalaratietitel
Uiteraard zijn daar kosten aan verbonden, en wat dat betreft is het goed nieuws dat deze vorm van begeleiding is voorgedragen als een NZa-prestatie (veilig, effectief en doelmatig parenteraal toedienen door de patiënt). ‘Dat betekent dat er een decalaratietitel gaat komen en dat de begeleiding dus wordt vergoed. Dat heb je wel nodig, want anders is de drempel om op deze manier te gaan werken wel heel erg hoog. We zijn daar dus blij mee, want het wordt dan eenvoudiger om de eerste stap te gaan zetten. En dat is toch wat je nodig hebt.’
Bekijk hier de toekomstvisie van Jitske Hegge en Mariska Veenstra in Posterpresentatie
Wil je ook deelnemen aan de Masterclass NieuweZorg? Bekijk de website voor meer informatie. www.masterclassnieuwezorg.nl
