Toen ik een paar maanden geleden begon met trainen voor Dancing on Ice was het glijden ver te zoeken. Mijn benen deden niet wat mijn hoofd wilde en dat was behoorlijk frustrerend. Maar oefening baart kunst! Vijf dagen per week op het ijs staan is erg intensief. Maar ik ben me er zó goed door gaan voelen. Als je aan iets begint dat zo ver van je af staat, iets doet waarvan je niet zeker weet of je het kan, dan is dat heel spannend. Toch heeft het mij geholpen om uit te zoomen, de dingen weer in perspectief te zien en op nieuwe ideeën te komen.
Schijnveiligheid
Ik had het niet kunnen doen zonder mijn danspartner Craig. We hebben zo’n goede klik met elkaar en dat zag je terug op het ijs. Een van onze coaches zei: “Ook al kan je nog zo goed schaatsen; bij ijsdansen staat de relatie met je danspartner voorop. Alleen dan kun je iets moois creëren.” In het begin trainde ik met allerlei beschermers; polsbeschermers, kniebeschermers, heupbeschermers, helm op. Allemaal om het risico om te vallen en iets te breken te verkleinen. Maar door die bescherming was ik nauwelijks nog in staat me fatsoenlijk te bewegen. Door die beschermlagen kon ik mijn lijf en het ijs niet meer goed voelen. Het werkte behoorlijk beperkend. Het afdoen van de beschermers was best wel eng, want je gaat zelf denken dat je er echt niet zonder kan. Terwijl dat natuurlijk allemaal schijnveiligheid is. Wil je leren ijsdansen dan hoort vallen er juist bij; door vallen en opstaan leer je iets. Ik deed ze af en dat voelde eerst best gek, maar daardoor creëerde ik wel ruimte. Ik vertrouwde niet meer op die beschermers maar op mezelf en op Craig, waardoor ik mijn grenzen verlegde en we steeds weer nieuwe, gedurfde, elementen aan onze dans konden toevoegen.
Weg met de protectie
Ik zou wel durven stellen, dat de kwaliteit van zorg alles te maken heeft met de mogelijkheid die je hebt om daadwerkelijk die relatie aan te gaan met jezelf en die ander. Als je in relatie zit kun je namelijk creëren, anders niet. In mijn ogen heeft de zorg meer behoefte aan creatiekracht. Dat betekent dus dat je je vrij moet voelen in je relatie met de patiënt of cliënt, je leidinggevende, je collega’s én met jezelf. De protectie die ik in eerste instantie droeg op de schaats kun je vergelijken met de protectie die zorgbestuurders, managers en zorgprofessionals gebruiken in de vorm van regels en protocollen. Het is heel veilig om je vast te houden aan die talloze regels die we in de zorg hebben. Maar hoeveel ruimte heb je dan nog over om oprechte aandacht en tijd aan iemand te geven?
Nieuw protocol
Mijn goede voornemen voor de zorg in 2020: laten we stoppen met alle regels en protocollen die níet bijdragen aan de relatie met een ander. Het protocol dat wat mij betreft bestaansrecht heeft, is er één dat volgens mij nog niet bestaat: het ‘hoe kom ik in relatie tot mezelf en die ander’-protocol. Best eng kan ik je verzekeren maar o zo effectief. Laten we daar eens een checklistje voor opstellen… 😉
Sabine Uitslag
Chief Inspiration Officer FWG Progressional People