Zelfredzaamheid als antwoord op vergrijzing
De Nederlandse samenleving vergrijst in rap tempo. Dat betekent dat er steeds meer mensen komen die extra zorg en ondersteuning nodig hebben. Tegelijkertijd zijn zorgorganisaties, gemeenten en verzekeraars op zoek naar oplossingen om de stijgende zorgvraag binnen beheersbare kosten te houden. Zelfredzaamheid speelt daarin een cruciale rol: wanneer mensen langer zelfstandig thuis kunnen wonen, blijft de zorg betaalbaar en wordt de kwaliteit van leven bevorderd.
Een scootmobiel is wat mij betreft een belangrijk hulpmiddel in het vergroten van die zelfredzaamheid. Het apparaat stelt mensen in staat zelfstandig te reizen, boodschappen te doen en sociale activiteiten te ondernemen, zonder direct afhankelijk te zijn van mantelzorgers of professionals. Dat ontlast niet alleen het zorgsysteem, maar geeft mensen ook meer zelfvertrouwen.
Mijn ervaring: van vooroordelen naar maatwerk
Ik ben Daan Tuimelaar, en vanuit mijn werk bij scootmobielcentrum.com spreek ik dagelijks met mensen die een scootmobiel overwegen of er al één gebruiken. Wat me opvalt, is dat er nog regelmatig vooroordelen leven: sommige zorgbestuurders en zorgprofessionals denken dat een scootmobiel uitsluitend geschikt is voor mensen met zeer grote mobiliteitsbeperkingen. Maar er is juist een brede doelgroep die met een scootmobiel baat heeft, bijvoorbeeld mensen met lichte beperkingen die toch hun sociale leven willen voortzetten.
Daarbij komt dat geen enkele persoon of situatie hetzelfde is. Om de zelfredzaamheid echt te vergroten, is maatwerk essentieel. Het gaat dan niet alleen om de technische specificaties, zoals de actieradius en wendbaarheid, maar ook om een goed adviestraject: is er bijvoorbeeld behoefte aan extra steun voor de rug, een speciale stoel, of eenvoudigere bediening?
Integraal beleid en samenwerking
Wil de scootmobiel een structurele plek krijgen in het beleid van zorgorganisaties en gemeenten, dan is samenwerking cruciaal. Hoewel de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) de verstrekking van hulpmiddelen regelt, zie ik dat er soms nog onduidelijkheid bestaat over wie waarvoor verantwoordelijk is. Het helpt als er duidelijke afspraken zijn tussen zorgorganisaties, gemeenten en leveranciers, zodat cliënten snel bij het juiste loket terechtkomen en niet van het kastje naar de muur worden gestuurd.
Door gezamenlijk te investeren in mobiliteit, kunnen ook de totale zorgkosten dalen. Mensen die dankzij hun scootmobiel zelfstandig eropuit gaan, lopen bijvoorbeeld minder kans op vereenzaming en zullen sneller geneigd zijn om actief te blijven. Beide effecten hebben een positief gevolg voor de mentale en fysieke gezondheid.
Innovatie en veiligheid gaan hand in hand
De scootmobiel industrie staat bovendien niet stil. De laatste jaren zie ik steeds meer innovaties opduiken: sterkere accu’s die grotere afstanden kunnen overbruggen, slimme apps voor betere routeplanning en zelfs sensoren die ongelukken kunnen voorkomen. Dergelijke ontwikkelingen kunnen zorgbestuurders helpen om hun cliënten de best mogelijke mobiliteit aan te bieden.
Tegelijkertijd is het zaak om in te zetten op goede rijvaardigheidstrainingen en duidelijke veiligheidsinstructies. Dit geldt niet alleen voor nieuwe gebruikers, maar ook voor mensen die al jaren een scootmobiel hebben. Een periodieke check op rijgedrag en scootmobielonderhoud kan incidenten voorkomen en bijdragen aan verantwoord gebruik.
Een oproep aan zorgbestuurders
Als we met z’n allen willen dat mensen langer zelfstandig wonen, moeten we investeren in mobiliteit. Een scootmobiel is dan geen luxeartikel, maar een volwaardig hulpmiddel dat de kwaliteit van leven kan verhogen en tegelijk de druk op de zorg kan verlichten. Mijn vraag aan zorgbestuurders is daarom: hoe kunnen we – samen met gemeenten, leveranciers en gebruikers – ervoor zorgen dat iederéén die dat nodig heeft toegang krijgt tot de juiste scootmobiel? Ik hoor graag jullie ideeën, want alleen door samen op te trekken, maken we de zorg toekomstbestendig.
